aşılamasını çeviren ve idare eden ervah-ı habisenin başlarına gelen bu dehşetli semavî tokatlar geniş bir dairede Sırr-ı İnnâ A’taynâ’nın hakikatını tam tamına isbat etmiş.

   Sual: “Risale-i Nur, kat’î bürhanlara istinaden hükümleri aynı aynına tevilsiz, tabirsiz hakikat çıkması ve yalnız işaret-i tevafukiye ve sünuhat-ı kalbiyeye itimaden beyanatı, böyle dünyevî olan mesail-i istikbaliyede neden tabire ve tevile muhtaç oluyor?” diye hatırıma geldi.

   Böyle bir cevap ihtar edildi ki: Gaybî istikbal-i dünyevide başa gelen hadisatı bildirmemekte Cenab-ı Erhamürrahimînin çok büyük bir rahmeti saklandığı ve gaybı gizlemekte çok ehemmiyetli bir hikmeti bulunduğu cihetle, gaybî şeyleri haber vermekten yasak edip, yalnız müphem ve mücmel bir surette ya ilham veya ihtar ile, bir emareyi vesile ederek, keşfiyatta ve rüya-yı sadıkada bir kısım gaybî hakikatlerini ihsas eder ve o hakikatlerin hususi suretleri vukuundan sonra bilinir.

Said Nursî

۞۞۞

(Risale-i Nur şakirdlerinden Emin,

Hilmi, Kâmil ve Feyzi’nin bir fıkrasıdır)

   Risale-i Nur’un kasabalara, cemaatlere berekete medar olması ve ona zarar verenlere tokat gelmesi gibi, şahıslara da pek zâhir bir surette hem bereket ve hüsn-ü maişet (ona çalışanlara) ve gaybî tokatlar (onun aleyhinde çalışanlara) gelmesi bu havalide pek çok hadiseleri var. Biz kendi nefsimizde, çalıştığımız zaman, pek zahirî bir surette bir hüsn-ü maişet, bir inayet gördüğümüz gibi; Risale-i Nur’un erkânından Nazif kat’î bir surette haber veriyor ki: Üç-dört adam dünya servetinin hatırı için Risale-i Nur aleyhinde toplanıp münafıkane bir tedbir kurdukları hengâmda, üç gün sonra o üç adamın haneleri ve dükkanları yanıp binler lira zayiatla tokat yediler.

   Hem bir dessas ve casus adam Risaletü’n-Nur şakirdleri aleyhinde çalışıyordu ki, onları hapse attırsın. Bir gün, serbest olarak, “Ben bir ipucu bulamadım ki, bunları hapse sokayım. Eğer bir ipucu bulsam, onları hapse sokacağım”