(Emin ve Feyzi’nin Isparta’daki

kardeşlerine yazdığı bir fıkradır)

   Evet, Isparta’da bulunan kardeşlerimizin haber verdikleri bu ehemmiyetli hadise-i taarruziyeye teşebbüs vukuu zamanında muhaberemiz kesildiği halde, mütemadiyen her vakit Üstadımız, aynı taarruza maruz bulunuyoruz gibi bizi (yani Feyzi ve Emin’i) ikaz ediyordu: “Dikkat ediniz, dört cihetle bize taarruz var; demir gibi sebat ediniz, bir halt edemezler.” Biz de bakıyorduk ki, bizde bir şey yok; hissetmiyorduk. Hem o gaybî hadiseyi bertaraf etmek için mutabık bir mektup bize yazdırdı, size gönderildi.

Risale-i Nur şakirdlerinden

Emin, Feyzi

۞۞۞

(Hulûsi Bey’in bir fıkrasıdır)

   Lâhika’nın bu defa irsal buyrulan kısmını aldım. Lehülhamd kudsî vazifede istihdamımız devam ediyor. Hakikaten insan, seyyidinin mütenevvi hizmetleri arasında böyle nurlu ve nuranî hizmette bulundurulmasını hissedince, zaten ücretini peşin alan bir köle olduğunu da nazar-ı dikkate alınca, bütün zerrat-ı kâinat kadar dil ile hamdetmek istiyor. Yani kalbinde yanan “elhamdulillah” kandili, her şeyi müsebbih ve hâmid gösteriyor ve güzel bir niyetle, o hâmidlerin hamdini ve müsebbihlerin tesbihini ve o şakirlerin şükrünü beraberce seyyidine takdime bir iştiyak hissediyor.

   Nurlu ve kudsî mektuplarınız yekdiğerini takip ettikçe, hakikaten tahkikî imanın kemale doğru seyran ettiği görülüyor. Bu âciz kardeşiniz şüphesiz bir surette iman ettim ki, şeriat-ı garra-i Ahmediye (aleyhissalâtü vesselâm)ın hakaikına, ruhuna nüfuz etmenin en kısa, en hatarsız, en zevkli tarikı, Risale-i Nur’a intisabladır.

   Evet, bahtiyar odur ve ona derler ki, Risaletü’n-Nur’a intisab etmiş, bütün mü’minleri kendisine tam hakiki kardeş bilip, bu zulmetli asırda iman-ı tahkikî nuruyla cadde-i kübra-yı Ahmediyeyi (a.s.m.) buluyor. Nihayetsiz şekillere, karışıklıklara rağmen “bismillah” ile açılan Risaletü’n-Nur kapısından girince,