Sonra, bu kelimenin hakikati böyle inkişaf etti: Nasıl ki, risalete inkılâb eden velâyet-i Ahmediye (a.s.m.) bütün velâyetlerin fevkindedir. Öyle de, o velâyetin tarikatı ve o velâyet-i kübranın evrad-ı mahsusası olan namazın akabindeki tesbihat, o derece sair tarikatların ve evradların fevkindedir. Bu sır dahi şöyle inkişaf etti ki:

   Nasıl zikir dairesinde bir mecliste veyahut hatme-i Nakşiyede bir mescidde birbiriyle alâkadar heyet-i mecmuada nuranî bir vaziyet hissediliyor.

   Kalbi hüşyar bir zat namazdan sonra   سُبْحَانَ اللّٰهِ    سُبْحَانَ اللّٰهِ   deyip tesbihi çekerken, o daire-i zikrin reisi olan Zat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmın müvacehesinde yüz milyon tesbih edenler, tesbih elinde çektiklerini manen hisseder. O azamet ve ulviyetle   سُبْحَانَ اللّٰهِ  سُبْحَانَ اللّٰهِ   der. Sonra o serzakirin emr-i manevîsiyle, ona ittibaen   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   dediği vakit, o halka-i zikrin ve o çok geniş dairesi bulunan hatme-i Ahmediyenin (aleyhissalâtü vesselâm) dairesinde yüz milyon müridlerin   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ  اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   ’larından tezahür eden azametli bir hamdi düşünüp içinde   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   ile iştirak eder ve hakeza...   اَللّٰهُ اَكْبَرُ  اَللّٰهُ اَكْبَرُ   ve duadan sonra   لَا اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ لَا اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ   otuz üç defa o tarikat-ı Ahmediyenin aleyhissalâtü vesselâm halka-i zikrinde ve hatme-i kübrasında o sabık mana ile o ihvan-ı tarikatı nazara alıp o halkanın serzakiri olan Zat-ı Ahmediyeye aleyhissalâtü vesselâma müteveccih olup   اَلْفُ اَلْفِ صَلَاةٍ وَاَلْفُ اَلْفِ سَلَامٍ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ   der, diye anladım ve hissettim ve hayalen gördüm. Demek tesbihat-ı salâtiyenin çok ehemmiyeti var.

Said Nursî

۞۞۞