اِنَّكَ  ’den sonraki   يَا سَعِيدُ   lâfzı yüz elli beş, yekûnü bin üç yüz altmış dört (1364), eğer şeddeli ( ن ) bir ( ن ) olup, elli tarh edilse bin üç yüz on dört (1314) kalır. Câ-yı dikkattir ki, Gavs’ın bu beş satırında üç yerinde   يَا سَعِيدُ   lâfzıyla sırr-ı gaybîsi tezahür ediyor.   يَا سَعِيدُ   yerini başkası tutmuyor. Demek bu beş satırında dört Said ismi tasrih edilmiş hükmündedir. Medar-ı hayrettir ki, Şeyh’in bu beş satırında sekiz-on defa şu zamanımızı ve Said’in başına gelen en mühim hadisatın aynı tarihini gösteriyor. 

    وَكُنْ قَادِرِىَّ الْوَقْتِ لِلّٰهِ   şu fıkrada olan   وَكُنْ   birisine hitap ediyor. Herhalde sair fıkraların işaretiyle   وَكُنْ يَامُرِيدىِ   veyahut   وَكُنْ يَا سَعِيدَ كُرْدىِ   veyahut   وَكُنْ يَا نُورْسىِ   manasında ve takdirinde olacak. Çünkü bu üç isim üç fıkrada, ikisi sarahaten, birisi zımnen murad olduğundan buradaki emirde de onlardan birisi herhalde mukadderdir. Belki üçü de beraber murad olabilir. İşte şu fitne-i ahirzamanın üç ehemmiyetli tarihlerine ve şu biçare Said’in en mühim üç hadise-i hayatiyesinin tarihlerine bu üç isimle beraber şu fıkra tam tevafuk ediyor. Şöyle ki,   وَكُنْ يَا مُرِيدِى قَادِرِىَّ الْوَقْتِ لِلّٰهِ   müşedded ( ل ) iki ( ل ) sayılmak cihetiyle tam bin üç yüz dokuz (1309) tarihine tevafuk ediyor ki, o tarih bu asr-ı acibin mebde-i başlangıcı, hem hizmet-i Kur’aniye için yaşayan Said’in dahi on sene medrese usulünce okunan ulûmu üç dört ayda pek harika bir surette tahsil ettiği bir tarihtir.

   Elhasıl:   كُنْ   emrinden sonra nida ile bir isim manen var. Hem bu üç ismin bu üç tarihe tevafuku kat’iyen tesadüf olamaz. Hem onların yerinde başka bir isim bulunmak hiç bir münasebet, hiç bir emare, hiç bir netice görünmüyor veyahut görmüyoruz. Demek kasdî bir tevafuktur. Hem sair fıkralarda bulunan on beş işaretle teeyyüd eden bir işaret-i gaybiyedir. Hem de Said’in