sahabe ve himmet ve dua-yı Gavsiye’de bulunan Said’in dahi en elîm ve sıkıntılı zaman-ı esaretine tevafuk ediyor. Bu   تَوَسَّلْ   beytinin işaret-i gaybiyesi çendan zaif ise de öteki dört beytin sarahata yakın işaretleri bunun zaif işaretini takviye ediyor. Çünkü gayet zaif ve incecik iplerin içtimaında koparılmayacak bir derecede kuvvet bulunduğundan elbette bir zaif emare, kavi işaretlerin işaret ettikleri aynı şeye işaret etse delâlet derecesinde bir işarettir, denilebilir.

   Muhtasar bir tahlil:   تَوَسَّلْ بِنَا فِى كُلِّ هَوْلٍ وَشِدَّةٍ   fıkrası   شِدَّةٍ   lâfzındaki ( ت ) kelimesi huruf-u asliyesinden olmadığından vakf vaktinde kaideten ( ﻫ ) ’ye kalbolduğu cihetle o ( ن ), ( ﻫ ) sayılır. Baştaki   تَوَسَّلْ   ’deki ( ت ) ile   شِدَّةٍ  ’deki ( ش ) yedi yüz, şeddeli ( س ) yüz yirmi, (  فىِ  ) ’deki (  ف  ) seksen, mecmuu dokuz yüz; dört ( ل ) yüz yirmi, ( ن ), ( ب ) üç ( و ) iki ( ﻫ ) bir ( ك ) bir ( ى ) ve bir ( ا ) yüz on bir,  شِدَّةٍ  ’deki şeddeli ( د ) sekiz, mecmuu bin yüz otuz dokuz,  تَوَسَّلْ  kelimesinden evvel  veyahut sonra  يَا سَعِيدْ  kelimesi yüz elli beş ediyor. Yekûnü bin iki yüz doksan dört eder.

   İkinci fıkra:   اَغِيثُكَ فِى الْاَشْيَاءِ دَهْرًا بِهِمَّتىِ   fıkrasında   اَغِيثُكَ   kelimesi hesaba dahil değildir. O kelimedeki ( ك ) hitaptan murad Said olduğunda elbette  يَا سَعِيدْ  kelimesi mukadderdir. Öyle ise   اَغِيثُكَ فِى الْاَشْيَاءِ دَهْرًا بِهِمَّتىِ  aynen evvelki fıkra gibi bin iki yüz doksan beş eder. Eğer okunmayan hemze-i vasl sayılmazsa bin iki yüz doksan dört eder. Çünkü ( ش ) ile ( ت ) yedi yüz, ( ر ) iki yüz, ( ف ) iki ( ى ) ile beraber yüz, oldu bin. Müşedded ( م ) seksen (  ب , د  ) dört