belki yüz derece uzağım. Fakat   وَاَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ   sırrıyla o nimete bir şükür olarak derim ki; o bin üç yüz iki (1302) tarihi ise, –Arabî tarih itibariyle olsa– Kur’an okumaya başladığım aynı tarihe tevafuk eder. Ve –Rumî tarihi hesabıyla– ilme başladığım tarihe tevafuk eder. Öyle ise, o ima edilen ferd olabiliriz. Halbuki şahsen bütün hayatı sakim ve istikametsiz olan bir ferde istikametle ima edilse ve gayr-ı müstakim iken müstakimler içine idhal edilse, elbette o ferdin mazhar olacağı âsârın istikametine imadır. Ve o âsârın istikameti, o tarihte başlayıp dalâlet yolları ve zulümat tarikleri içinde sırat-ı müstakimi gösterecek,  اِسْتَقِمْ كَمَا اُمِرْتَ   emrini imtisal edecek demektir. Evet, lillâhilhamd Risale-i Nur eczaları Kur’an’ın bu mucizane ima-i gaybîsini bilfiil göstermiş, meydandadır.

   Şu ayetin gizli imasını   اِنَّ حِزْبَ اللّٰهِ هُمُ الْغَالِبُونَ   ayeti teyid ediyor. Çünkü   اِنَّ  ’deki şeddeli nun bir sayılsa, tam evvelki ayete tevafuk ile, Hizbü’l-Kur’anın faaliyetine vasıta olan bir hâdiminin Kur’an okumaya başladığı bin üç yüz iki (1302) tarihine, iki fark ile tevafuk etmekle beraber, şeddeli nun iki nun sayılsa, bin üç yüz elli (1350) eder ki, bu tarihte Kur’an’dan muktebes olan Risale-i Nur etrafında toplanan, bütün kuvvetleriyle Kur’an’ın hizmetlerine çalışan Hizbü’l-Kur’an’ın faaliyeti ve dalâlet ve zendekaya manen galebe ettikleri bir zamana tevafuku ise, istikbalde tam galebelerine bir ima-i gaybîdir.

KERAMET-İ GAYBİYE-İ GAVSİYE’NİN BİR TETİMMESİDİR

تَوَسَّلْ بِنَا فِى كُلِّ هَوْلٍ وَشِدَّةٍ * اَغِيثُكَ فِى الْاَشْيَاءِ دَهْرًا بِهِمَّتىِ

   Hazret-i Gavs’ın keramet-i gaybiyesinde beş satırdan bahsedilmişti. O bahisten dördü her biri bir cihette Hizbü’l-Kur’an’a işaret ettiğini anlamıştık. Burada yazılan başta   تَوَسَّلْ   ile başlayan satırdan ise hiçbir işaretini anlamamıştık. Onun için onun altında haşiye olarak bir şey yazılmamıştı. Bu defa odamda talik edilen o levhaya baktım. Birdenbire kalbime ihtar edildi ki; baştaki