bu kasidesinde de   فَمُرِيِدىِ  ’den murad odur. Çünkü   دَعَانِىى بِغَرْبٍ   ebced hesabıyla bin üç yüz otuz dokuz (1339) eder. O zaman memleketime nisbeten garb sayılan İstanbul’da idim.   دَعَانِىى بِغَرْبٍ   makam-ı ebcedisi zaman-ı istimdadıma tevafuk ediyor. Hesabda   اِذَا   lâfzı dahil olmaz. Çünkü   اِذَا   zamanı gösteriyor,   دَعَانِىى بِغَرْبٍ   cümlesi o mübhem zamanı tayin ediyor.

   Hem, ezcümle; Mecmuatü’l-Ahzab’ın ikinci cildinin 379’ncu sahifesinde Hazret-i Gavs’ın “Virdü’l-İşa” namındaki münacatında şu fıkra var: 

        ^{(Haşiye 2)} اِلٰى السَّلَامَةِ هُوَ السَّعِيدُ الْمُقَرَّبُ    ^{(Haşiye 1)} فَالْوَاصِلُ

وَذُو الْهَلَاكِ هُوَ الشَّقِىُّ الْمُبَعَّدُ وَ الْمُعَذَّبُ

   İşte Gavs’ın şu fıkrası,  فَمِنْهُمْ شَقِىٌّ وَ سَعِيدٌ   ayetinin bir nevi tefsiridir. Şu küllî ayetin bir kısım efradını, altıncı asır ve on dördüncü asırda ayetin külliyetinde dahil bir kısım efrad-ı mahsusayı irae ettiğine müteaddid emareler var. Ayetin külliyetinde ^{(Haşiye 3)}  tevafuk sırrıyla   فَمِنْهُمْ شَقِىٌّ   kelimesinde