KERAMET-İ GAYBİYE-İ GAVSİYENİN

İŞARATINI TEYİD EDEN ÜÇ REMİZ

   Birinci Remiz:   اَنَا لِمُرِيِدىِ حَافِظًا    ilm-i cifir itibariyle, makam-ı ebcedî hesabıyla, bin üç yüz otuz altıyı (1336) gösterir. Demek, “Hazret-i Gavs, “Bu tarihte istikbalde gelecek müridini emr-i ilâhî ile muhafaza edecek” diyor. Evet, bu biçare Said dahi diyor: Nev-i beşere gelen en büyük bir musibet harb-i umumî hengâmında çok tehlikelere maruz kaldım. Hazret-i Gavs’ın gösterdiği Arabî tarihte veya az evvel, harika bir surette kurtuldum. Hatta bir defa, bir dakikada üç gülle öldürecek yere mukabil bana isabet ettiği halde tesir etmediler. Bitlis’in sukutunda, bir miktar talebelerimle Rus askerlerinin bir taburu içine düştük. Bizi sardılar, her tarafta el ele ateş edildi. Dört tanesi müstesna, bütün arkadaşlarım şehid olduktan sonra, taburun dört sıralarını yardık; yine onların içinde bir yere girdik. Onlar üstümüzde, etrafımızda sesimizi, öksürüğümüzü işittikleri halde bizi görmüyordular. Otuz saat, o halde çamur içinde, ben yaralı iken hıfz-ı ilâhî ile istirahat-ı kalb içinde muhafaza edildim.

   Bunun gibi müteaddid tehlikede Hazret-i Gavs’ın gösterdiği tarih-i Arabî itibariyle, hakikaten bir hıfz-ı ilâhî içinde bulunduğumu hissediyordum. Demek Cenab-ı Hak o kudsî üstadımı, bir melâike-i sıyanet gibi bana muhafız kılmış.

   İşte bu   اَنَا لِمُرِيِدىِ حَافِظًا   fıkrası, bu fakirin mühim sergüzeştlerine işaret ettiği gibi, bu fakirin etrafında hizmet-i Kur’aniye işinde toplanan arkadaşlarından dokuz talebesini   حاَفِظْ   ismi ile işaret ediyor. 

    وَاَحْرُسُهُ فِى كُلِّ شَرٍّ وَ فِتْنَةٍ   fıkrasında iki hüküm var. Biri şerden, diğeri fitnedendir. Demek ikincisi   اَحْرُسُهُ فِى كُلِّ فِتْنَةٍ   ve bu cümle   كُلِّ  ’deki şedde sayılmazsa bin üç yüz kırk dört (1344) eder. Evet, bu tarihten şimdiye kadar çok fitne-i mühimmeden, bir himayet-i gaybî ile mahfuz kaldığımı   تَحْدِيثًا لِلنِّعْمَةِ   ilân ediyorum.