وَكُنْ قَادِرِىَّ الْوَقْتِ ِللّٰهِ مُخْلِصًا * تَعِيشُ سَعِيدًا صَادِقًا بِمَحَبَّتىِ ^{(Haşiye 1)}  

Said Nursî’yi iki üç vecihle gösterdiği gibi medar-ı imtiyazı olan ihlâsı ima ederek ve hizmette ikinci olmak cihetiyle iki farkla   مُخْلِصًا   elimesi Hulûsi Bey’e tevafukla işaret ediyor.   قَادِرِىَّ الْوَقْتِ   ’de   قَادرِْ    ^{(Haşiye 2)}  kelimesi üç fark ile üçüncü arkadaş takdir ve istihsan ile Hulûsi-i sani olan Sabri’ye tevafukla işaret ediyor.   صَادِقًا   kelimesiyle harika bir sadakatla mümtaz dördüncü arkadaşı olan Süleyman’a dört fark ile tevafuk cihetiyle işaret ediyor.   صَادِقًا   kelimesindeki tenvin dahil edilse hizmet-i sadıkanede mümtaz olan Bekir Ağa'ya, Bekir Bey ünvanıyla bir fark ile işaret eder. Madem bu beyt-i âhir bu heyetin efradına bakar, bazılarına sarahata yakın işaret var. Ötekilere edna bir ima dahi kanaat verir ki onlar dahi muraddır.

   Elhasıl: Bu dört zat bu fakirle beraber hizmette sebkat edip Hulûsi ihlasıyla, Sabri takdiriyle, Süleyman sadakatıyla, Bekir (r.h.) hizmet ve gayretiyle hizmet-i Kur’aniyede bulundular... Hem mertebelerine ima suretinde bu beyt ihbar ediyor. Elbette denebilir ki Hazret-i Şeyh onları izn-i ilâhî ile Said’in etrafında görmüş, haber vermiş. Daha sair arkadaşlara işaretler var. Şimdi izhara mezun olmadığımdan bana tam görünmüyor.   لاَ يَعْلَمُ الْغَيْبَ اِلاَّ اللّٰهُ   

    فَيَا مُنْشِدًا نَظْمِى   fıkrasında dahi Hazret-i Şeyh’in muhatabı şüphesiz Bediüzzaman Molla Said’dir.

   Elhasıl: Şu acib kasidesinin ahirindeki şu beş beyitte beş kelime, medar-ı nazar-ı Şeyh ve mahall-i hitab-ı Gavsî’dir. Ve o beş kelime ise,