BİRİNCİ EMARE:   فَيَا حَامِلَ اْلاِسْمِ الَّذِى جَلَّ قَدْرُهُ   fıkrası hem makam, hem mana, hem cifir ve ebced hesabıyla bu nida-i umumî-i Alevîde hususî bir tarzda bu zamana ve Risale-i Nur’a ve Risale-i Nur’un müellifine bakıyor. Çünkü   حَامِلَ اْلاِسْمِ الَّذِى جَلَّ قَدْرُهُ   cifir ve ebced hesabıyla bin üç yüz elli üç (1353) senesi zamanını tam gösterdiği ve o zaman da Risale-i Nur ve şakirdlerinin en korkulu bir zamanıdır ki, altı satırda yedi defa   ﻻَ تَخْشَ   kelimelerini tekrar ediyor.   فَيَا حَامِلَ اْلاِسْمِ   fıkrasındaki   حَامِلَ اْلاِسْمِ   Molla Said’i ve   فَيَا حَامِلَ اْلاِسْمِ   Molla Kürd’ü ve Said Bedi’i (r.a.) yalnız üç farkla tevafuk sırrıyla gösteriyor. Ve bu isim sahibi bu hitapta hususî murad olduğuna işaret ediyor. Ve manasıyla da bin üç yüz elli üç (1353) senesinin tarihinde bu ism-i âzamın hâmili yani, ism-i âzamı kendine muhafaza ittihaz eden şahıs demekle, o umumî hitapta böyle hususî bize bakıyor. Çünkü, lillahilhâmd bin üç yüz elli üç (1353) tarihinde her yirmi dört saatte yüz yetmiş bir defa   اَلْاِسْمِ الَّذِى جَلَّ قَدْرُهُ   olan ism-i âzamı okuyorum ve kendimi onunla muhafazaya çalışıyorum. Evet kaside-i Ercüze’sinde Sekine tabir ettiği ism-i âzam ve Celcelutiye’sinde Süryanî ve Arabî olarak yine müteaddit tarzda   اَلْاِسْمِ الْمُعَظَّمِ قَدْرُهُ الَّذِى جَلَّ قَدْرُهُ   gibi tabirle beyan ettiği esma-i sitte-i meşhure ki, ism-i âzamdır. Gösterdiği bin üç yüz elli üç (1353) tarihinde ^(Haşiye) yüz yetmiş bir defa esma-i sittesi Risale-i Nur müellifinin