Hatta hayretimi mucib bir rüya; Eskişehir hapsinde istintakımdan bir gece evvel görüyorum ki: Celcelutiye’nin Süryanî şu fıkrası
بِهَالٍ اَهِيلٍ شَلْعٍ شَلْعُوبٍ شَالِعٍ * طَهِىٍّ طَهُوبٍ طَيْطَهُوبٍ طَيَطَّهَتْ
imdadıma yetişti, beni sıkıntıdan kurtardı. Ben birkaç defa tekrar edip okuyordum. Uyandım. Uyudum, yine onunla meşgulüm. Sabahleyin fevkal-me’mul istintaka çağırıldım. Hem fevkalade cevap verdim. Müdafaatımın en mühim ve memurları hayrette bırakan parçası tekellüfsüz tezahür etti. Fakat o parçayı ben kaleme alamadım. Onlar yazdılar. Her ne ise... Bundan bu Celcelutiye bize bakar. Bir hatıra geldi. Baktım ki; O Süryanî fıkrasının tam arkasında bir satır evvel Hz. Ali (r.a.)’ın, Risale-i Nur’u tasrih etmişim, diye başta yazdığım تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ سِرًّا بَيَانَةً ve iki satır evvel اَقِدْ كَوْكَبِى بِاْلاِسْمِ نُورًا manidar, müjdeli, kerametkâr fıkraları bulunuyor. Anladım ki, gecedeki meşguliyet bunun için imiş.
Elhasıl: Celcelutiye bu işaretiyle kaside-i Ercüze’deki zâhir keramet-i Aleviyeyi hem teyid eder, hem onunla teeyyüd edip sarahat derecesine takarrub eder.
Câ-yı dikkattir ki: Ben Üveysî bir tarzda bir kısım ilm-i hakikatı Hüccetü’l-İslâm olan İmam-ı Gazalî (k.s.)’den almıştım. Şimdi anlıyorum ki, İmam-ı Gazalî (k.s.) aynı dersi Üveysî bir tarzda İmam-ı Ali (r.a.)’den almıştır. Demek Hz. İmam-ı Ali (r.a.)’ın mühim bir şakirdi olan İmam-ı Gazali (k.s.)’nin başı üstünde bu biçare talebesine şefkatkârane, tesellidarane en sıkıntılı bir zamanda bakması acib değil, belki lâzımdır ve öyle olmak gerektir. Risale-i Nur’a üç fıkrasında kuvvetli işaret eden Hz. Ali (r.a.)’ın kaside-i Celcelutiye’si hiçbir cihetle tesadüfe hamledilemez.
Tevafuklu bir kerametini beyan etmeye mecbur oldum. Şöyle ki: Üç aydan beri o kasideyi okuyorum. Yalnız sekiz sahifeyi halledemediğim bir vefka dair olduğu cihetle okumuyordum. Fakat ahirinde وَصَلِّ اِلٰهِى ’den başlayan ahirki iki sahifeyi de ötekilerle beraber okurdum. Yetmiş defa kat’i, belki tahminime göre yüze yakın defada her defa istisnasız ne vakit elime
