Sonra Otuz ve Otuz Birincide:  بِبَلْخٍ وَ سِمْيَانٍ وَ بَازُوخٍ بَعْدَهَا  deyip yine ibareyi değiştirip  بَعْدَهَا  kelimesini zikreder. Gayet zâhir ve kuvvetli bir karine ile içtihada dair Yirmiyedinci Sözün sahabeler hakkındaki çok mühim ve kıymetdar zeylini ve miraca dair Otuz Birinci Sözün şakk-ı kamere dair ve ona çok ihtiyaç bulunan ehemmiyetli zeylini   بَعْدَهَا   kelimesiyle gösterir gibi, kuvvetli işaret eder. Ben itiraf ediyorum ki; ben bu zeyilleri unutmuştum. İmam-ı Ali’nin (r.a.) bu ihtarı ile tahattur ettim. Şakk-ı kameri sabıkan yazdım. Şimdi bu anda sahabeler hakkındaki zeyli hatırladım. İşte madem ilm-i belâgat ve fenn-i beyanda bir tek karine ile mecazî bir mana murad olunabilir ve bir tek münasebetle, bir mefhuma işaret bulunsa, o mefhum bir mana-yı işarî olarak kabul edilir. Elbette zâhir ve çok karinelerden ve emarelerden kat’-ı nazar, yalnız bu iki yerde tam zeyillerin bulunduğu aynı makamda ve zeyl manasında olan  بَعْدَهَا   kelimesini tekrar suretinde ifadeyi değiştirerek söylemesi, tam bir karinedir ki; Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) mana-yı hakikisinden başka, bir mana-yı mecazî ve işarîyi dahi ifade etmek istiyor.

   Sonra Yirmi Dokuzuncu Mertebede, heybetli bir tarzda,  خَمَارُوخٍ يَشْرُوخٍ بِشَرْخٍ تَشَمَّخَتْ   der. Yirmi Beşte geçen ve “sırları bilmek” manasında olan  تَشَمَّخَتْ   kelimesini tekrar ile sabıkan beyan ettiğimiz harikalı Yirmi Dokuzuncu Söze kuvvetli bir karine ile işaret eder. Sonra Otuz İkinci Mertebede surelerin tâdadında ehemmiyetle işaret ettiği risale-i camia olan Otuz İkinci Söze yine nazar-ı dikkati kuvvetli celbetmek için  ذَيْمُوخٍ اَشْمُوخٍ بِهِ الْكَوْنُ عُمِّرَتْ  ve bir nüshada  بِهِ الْكَوْنُ عُطِّرَتْ  yani, ism-i Adl ve ism-i Hakem’in tecellisiyle ve adalet ve mizanıyla ve intizam ve hikmetiyle dünya tamir edilir; tahribden kurtulur. İkinci nüsha ile, o iki ismin rayiha-i tayyibesiyle ve çok hoş kokularıyla, dünya güzel kokular alır. Attar dükkânı gibi rayiha-i tayyibe verir.