تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ سِرًّا بَيَانَةً * تُقَادُ سِرَاجُ السُّرْجِ سِرًّا تَنَوَّرَتْ

⁽¹⁾ بِنُورِ جَلَالٍ بَازِخٍ وَ شَرَنْطَخٍ * بِقُدُّوسِ بَرْكُوتٍ بِهِ النَّارُ اُخْمِدَتْ     

 بِيَاهٍ وَيَا يُوهٍ نَمُوهٍ اَصَالِيًا * بِطَمْطَامٍ مِهْرَاشٍ لِنَارِ الْعِدَاسَمَتْ

بِهَالٍ اَهٖيلٍ شَلْعٍ شَلْعُوبٍ شَالِعٍ * طَهِىٍّ طَهُوبٍ طَيْطَهُوبٍ طَيَطَّهَتْ

اَنُوخٍ بَيْمَلُوخٍ وَ اَبْرُوخٍ اُقْسِمَتْ *  بِتَمْلٖيخِ اٰيَاتٍ شَمُوخٍ تَشَمَّخَتْ

اَبَاذٖيخَ بَيْذُوخٍ وَ ذَيْمُوخٍ بَعْدَهَا *  خَمَارُوخٍ يَشْرُوخٍ بِشَرْخٍ تَشَمَّخَتْ

 بِبَلْخٍ وَ سِمْيَانٍ وَ بَازُوخٍ بَعْدَهَا *(Haşiye)  بِذَيْمُوخٍ اَشْمُوخٍ بِهِ الْكَوْنُ عُمِّرَتْ 

بِشَلْمَخَتٍ اِقْبَلْ دُعَائٖى

diye dua ile hatmeder. Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) başta sarahat ile haber verdiği Risale-i Nur’u, Siracü’n-Nur ve Siracü’s-Sürc namıyla Birinci Mertebede aşikâr onu gösterip tâdad ederken, tâ Yirmi Beşe geldiği vakit   بِتَمْلٖيخِ اٰيَاتٍ شَمُوخٍ تَشَمَّخَتْ  der. Âyât-ı Kur’aniyenin i’cazlarını beyan ve Kur’an’ın kırk vecihle mucize olduğunu yedi adet küllî vecihlerde isbat eden Risale-i Nur’un en meşhur ve parlak risalesi olan Yirmi Beşinci Söz namındaki Mucizat-ı Kur’aniye Risalesine işaret eder. Çünkü başta Siracü’n-Nur’un Birinci Mertebede sayılması, hem  بِتَمْلٖيخِ اٰيَاتٍ   fıkrasında   اٰيَاتٍ   kelimesinin bulunması, hem Yirmi Beşinci Mertebede zikretmesi, kuvvetli bir karinedir ki; pek çok ayetleri zikredip i’cazları ve sırları beyan eden Yirmi Beşinci Söze mana-yı mecazî ile bakar. Ve surelerin tâdadında dahi yine Yirmi Beşinci Mertebede ibareyi değiştirip baştan başlar gibi   بِحَقِّ تَبَارَكَ  diyerek Risale-i Nur’un en mübarek ve bereketli olan Yirmi Beşinci Sözün ehemmiyetini gösteriyor. Sonra Yirmi Altı ve Yedide:   اَبَاذٖيخَ بَيْذُوخٍ وَ ذَيْمُوخٍ بَعْدَهَا   der.