Birincisi: İslâmlar içinde, dellâllar elinde teşhir suretinde gezdirmeye lâyık olan Risale-i Nur, maatteessüf gayet gizli perde altında intişar ve istitara mecbur olmasına işareten İmam-ı Ali radıyallahü anh, iki defa   سِرًّا بَيَانَةً   ve   سِرًّا تَنَوَّرَتْ   kelimeleriyle   سِرًّا   yani, “Gizli intişar edebilir.” Müteaccibane haber veriyor.

   İkincisi: Risale-i Nur, ism-i âzam cilvesiyle ve ism-i Rahîm ve Hakîm’in tecellisiyle zuhur ettiğinden, imtiyazlı hassası   اَللّٰهُ اَكْبَرُ‌   ’den iktibasen celâl ve kibriya;   بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  ’den istifazaten merhamet ve şefkat;   وَهُوَ الْعَزٖيزُ الْحَكٖيمُ  ’den istifadeten hikmet ve intizamın esasları üzerine gidiyor. Onun ruhu ve hayatı onlardır. Sair meşreblerdeki aşk yerinde, Risale-i Nur’un meşrebinde müştakane şefkattır ve refetkârane muhabbettir. Nasıl ki Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) sarih bir surette Siracü’n-Nur’un tarih-i telifini ve tekemmül zamanını ve meşhur ismini   تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ   fıkrasıyla haber vermiş. Öyle de   بِنُورِ جَلَالٍ بَازِخٍ وَ شَرَنْطَخٍ   (ilâ ahir...) fıkrasıyla da Siracü’n-Nur’un esaslarından haber veriyor. Çünkü,   جَلَالٍ بَازِخٍ   izzet, azamet ve celâl ve kibriyadır.  شَرَنْطَخٍ   Süryanice, Rauf ve   بَرْكُوتٍ   Rahîmdir. Demek Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh Siracü’n-Nur’u tarif ediyor. Hayatını ve nurunu, kibriya ve azamet ve refet ve rahimiyetten alıyor diye mümtaz hasiyetini beyan eder.

   Üçüncüsü: Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahü anh, bu fıkrada   بِهِ النَّارُ اُخْمِدَتْ   cümlesiyle diyor ki: Bin üç yüz elli dörtte Siracü’n-Nur