ve baştaki ayetin işaretleri karinesiyle, risalet ve nübüvvetin her asırda veraset noktasında naibleri, vekilleri bulunmak kaidesiyle, bir mana-yı remzî cihetinde vazife-i irsiyeti yapan Risale-i Nur’u, efradı içine hususi bir iltifatla dahil edip lisan-ı Kur’an olan Arabî olmayarak Türkçe olmasını takdir ediyor.

     Evet, bunun makamı  رَسُولٍ ’deki tenvin ( ن ) sayılmak ve şeddeli ( ل ) iki sayılsa ve şeddeli ( ى ) bir sayılsa bin üç yüz elli sekiz, her ikisi birer sayılsa bin üç yüz yirmi sekiz; şeddeliler iki sayılsa, tenvin sayılmazsa, bin üç yüz on sekiz; hem tenvin, hem şeddeliler sayılsa bin üç yüz altmış sekiz ederek Risale-i Nur’un beş devresine ve beş vaziyetine remzen ve imaen bakar.

      BEŞİNCİ AYETTE: 

اَنْ اَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِاَيَّامِ اللّٰهِ

  اِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِاَيَّامِ اللّٰهِ  cümlesinde makam-ı cifrîsi, şeddeliler birer sayılmak cihetinde bin üç yüz elli bir ederek Risale-i Nur’un şimdilik beyanına iznim olmayan ehemmiyetli vazifesinin ve bu evamir-i Kur’aniyeyi imtisalinin tarihine tam tamına tevafuk-u cifrî ve muvafakat-ı maneviye karinesiyle ve kıssadan hisse almak münasebat-ı mefhumiye remzî ile Risale-i Nur’a imaen bakar. Daha yazılacak çok gaybî işaretler var; fakat izin verilmedi, şimdilik kaldı.

۞۞۞

    OTUZUNCU AYET:

   Sure-i Fussilet’te

وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَآ إِلَى اللّٰهِ وَعَمِلَ صَٰلِحًا وَقَالَ إِنَّنِى مِنَ ٱلْمُسْلِمِينَ

ayetidir. Makam-ı cifrîsi şeddeli ( م ), مِمَّنْ  ’deki  ( مِنْ  مَنْ )’dir. Aslına nazaran