“Onların dalâleti fenden, felsefeden geldiği için acib bir gurur ve garib bir firavunluk ve dehşetli bir enaniyet onlara verip nefislerini öyle şımartmış ki, kâinatı idare eden ilâhî kanunların şualarını ve insan âleminde o hakaikın düsturlarını süflî hevesatlarına ve müştehiyatlarına müsaid görmediklerinden (haşa! haşa) eğri, yanlış, noksan bulmak istiyorlar.”

    İşte bu ayet, üç cümlesiyle manen bu asırda acib bir taife-i dâlleye tam bir tevafuk-u manevî ile mana-yı işarîsiyle çok efradı içinde hususi baktığı gibi tevafuk-u cifrîsiyle dahi başlarına parmak basıyor.

     Evet, evvelki cümle olan  اَلَّذٖينَ يَسْتَحِبُّونَ  ’nin makamı bin üç yüz yirmi yedi; eğer şeddeli ( ل ) ve ( ب ) ikişer sayılsa Arabî tarihiyle bin üç yüz elli dokuz edip o tuğyanlı taifenin savletli zamanını göstererek tam tevafukla bakar.   وَ يَبْغُونَهَا عِوَجًا  ’nin makamı, tenvin “nun” olmak cihetiyle bin iki yüz dokuz ederek şeriat-ı İslâmiyeye sû-i kasd olarak ecnebi kanunlarını adliyeye sokmak fikri ve teşebbüsü tarihine tam tamına tevafukla bakar. Ve bu emareler gibi çok imalar ile baştaki ayetin kuvvetli işaret ettiği Risale-i Nur’un muarızlarına zâhir bir surette baktığı gibi, mefhum-u muhalifi delâletiyle dahi Risale-i Nur’a tam bakar. Hatta dördüncü ayette Risale-i Nur’un Türkçe olmasını tahsin eder ve beşincide Arabî ve Türkçeyi tam bilmiyen ve mürşidleri ve âlimleri perişan olan vilâyat-ı şarkiyede Risale-i Nur imdatlarına ve her taifeden ziyade başlarına gelen hadiseler ve ayette   بِاَيَّامِ اللّٰهِ   tabir edilen elîm vakıaları hatırlarına getirmekle ikaz ve irşad etmelerine bir mana-yı işarî ve remzî ile emrediyor. Bu ahirki ehemmiyetli işareti beyan etmeme şimdilik izin olmadığından yalnız her birinin bir tek remzi gayet kısa beyan edilecek. Şöyle ki:

      DÖRDÜNCÜ AYETİN

        وَمَٓا اَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ اِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهٖ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ  cümlesi makam-ı cifrîsiyle