YİRMİ DOKUZUNCU AYET:

   Sure-i İbrahim’in başında,

الٓرٰ كِتَابٌ اَنْزَلْنَاهُ اِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

بِاِذْنِ رَبِّهِمْ اِلٰى صِرَاطِ الْعَزٖيزِ الْحَمٖيدِ

ayetidir. Şu ayetin dört-beş cümlesinde dört-beş ima var. Mecmuu bir işaret hükmüne geçer.

   Birincisi: اِلَى النُّورِ بِاِذْنِ رَبِّهِمْ cümlesi ifade eder ki, “Kitab-ı Mübin vasıtasıyla, on dördüncü asırdaki zulümattan, insanlar biiznillah Kur’an’dan gelen bir nura çıkarlar.” Bu meal ve hususan nur lafzı, Resaili’n-Nur’a mutabık olduğu gibi, makam-ı cifrîsi şeddeli ( ن ) iki ( ن ) olmak üzere bin üç yüz otuz sekiz veya dokuz ederek harb-i umumi zulümatında telif edilen Resaili’n-Nur’un fatihası olan İşaratü’l-İ’caz tefsiri, o zulmetler içindeki zuhuru tarihine tam tamına tevafuku ve ayetteki nur kelimesi, Risale-i Nur’daki nur lâfzına ima ile bakıyor.

   İkincisi: اِلٰى صِرَاطِ الْعَزٖيزِ الْحَمٖيدِ cümlesi evvelki cümledeki nuru tarif ederek der: O nur, Cenab-ı Hakkın izzet ve mahmudiyetini gösteren yoldur. Bu cümlenin makam-ı ebcedîsi beş yüz kırk sekiz veya elli olarak, Resaili’n-Nur’un şeddeli ( ن ) bir ( ن ) olmak üzere adedi olan beş yüz kırk sekize tam tamına tevafuk eder. Eğer okunmayan iki “elif” sayılsa, mertebesine işaret eden iki farkla yine tam tamına tevafuk eder. Bu imayı teyid eden, hem letafetlendiren bir münasebet var. Şöyle ki:

   Âlem-i İslâm için en dehşetli asır, altıncı asır ile Hülâgu fitnesi ve on üçüncü asrın ahiri ve on dördüncü asır ile harb-i umumi fitneleri ve neticeleri olduğu münasebetiyle bu cümle makam-ı ebcedîyle altıncı asra ve