tevafuk sırrıyla ima eder ki, onun hayatı çok dehşetli dağdağaları ve fırtınaları görmek ve çekmekle beraber daima Rahman ve Rahîm isimlerinin mazharı olarak rahmetle muhafaza ve şefkatle terbiye edileceğini remzen mün’imane haber veriyor. Bu suretle Kur’an’ın manevî i’cazından ihbar-ı gaybî nev’inin bir şuaını gösteriyor.

    YİRMİ ALTINCI AYET:

     Sure-i Hûd’da,  فَمِنْهُمْ شَقِىٌّ وَسَعِيدٌ   ayetinin iki satır sonra gelen  وَاَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِى الْجَنَّةِ   ayetidir. Şu ayetin şeddeli ( م ) ve şeddeli ( ل ) ve şeddeli ( ن ) ikişer sayılmak ve  اَلْجَنَّةِ ’deki ( ت ) vakıfda olduğundan ( ه ) olmak cihetiyle makam-ı cifrîsi bin üç yüz elli iki olmakla tam tamına Resaili’n-Nur şakirdlerinin en meyusiyetli ve musibetli zamanları olan bin üçyüz elli iki tarihine tam tamına tevafukla o acınacak hallerinde kudsî ve semavî bir teselli, bir beşarettir. Ve ayetin münasebet-i maneviyesi bir-iki risalede, yani Keramat-ı Aleviye'de ve Gavsiye’de beyan edilmiştir.

    وَاَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا ’deki سُعِدُوا  kelimesi فَمِنْهُمْ شَقِىٌّ وَسَعِيدٌ ’deki سَعِيدٌ  kelimesine Kur’an sahifesinde tam müvazi ve mukabil gelmesi, bu tevafuka bir letafet daha katar. Bu ayetin küllî ve çok geniş mana-yı kudsîsinin cüz’iyatından Risale-i Nur şakirdleri gibi teselliye çok muhtaç bir cüz’îsi bu asırda bin üç yüz elli ikide bulunduğuna tam tamına tevafukla işaret ederek başına parmak basıyor. Eğer  فَفِى الْجَنَّةِ  kelimesinde vakfedilmezse ve  خَالِدِينَ  kelimesiyle rabtedilse, o vakit ( ة ), ( ﻫ )   olmaz. Fakat daha lâtif tesellikâr bir tevafuk olur. Çünkü  وَاَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا  kaide-i nahviyece mübtedadır.