Fakat haksız olarak, ücra bir köyde, tarassud altında, yabancı bir yerde, dünyadan şiddetli küstürüp, nefiy ile ikamet ettirip, mütemadiyen tarassud ile taciz edilen bir adamın kanunları bilmemesi; elbette ehl-i insafın nazarında bir özür teşkil eder.

   İşte, ben o adamım. Ve beni yanlış vehim ile muaheze ettikleri mevadd-ı kanuniyenin hiçbirini bilmezdim. Hattâ yeni hurufla imzamı atamazdım. Bazen hizmetçimden başka, on günde bir adam ile görüşemezdim. Herkes bana muavenetten kaçar. Avukat tutmaya iktidarım yok. Bütün hayatımda “En menfaatli ve en iyi hile, hilesizlik olduğu” düstur olduğundan, bütün müdafaatımda hak ve hakikatı ve sıdk ve doğruluk esasını takib ettim. Bu hakikate binaen, benim müdafaatımda veyahud nadiren bazı bir-iki risalemde, zaman-ı hâzırın kanunlarına ve resmî merasimlerine tevafuk etmeyen ifâdâtıma nazar-ı müsamaha ile bakmak adaletin mukteziyat ve icabatındandır. Benim bu müdafaatımda mücmel kalan noktalar, iddianameye karşı yazdığım itiraznamemde vardır ve itiraznamemde mücmel kalan noktaların, bu son müdafaatımda izahatı vardır; birbirini tekmil eder. Yüz altmış üçüncü madde-i kanuniyenin tazammun ettiği mana ve kuyud-u ihtiraziye vâzı-ı kanunun irae ettiği maksad, asayişin ihlâline medar olmamak olduğuna binaen; ihlâl-i asayişe işaret ve delâlet edecek hiçbir emare ve tereşşuhat, benim ve risalelerim yüzünden görülmediği ve zabtınıza geçen müdafaatımda yirmi defa kat’î bir surette bu maddenin meselemizle alâkası olmadığını ve kat’iyen cezayı müstelzim bir cihet bulunmadığını isbat ettiğim halde; her nasılsa, bidayetteki evhamın tesiratıyla, o madde-i kanuniye ile bizi muaheze etmek için mezkûr maddeyi ileri sürmek hiçbir vecihle şan-ı adalete yakışmayacağından, beraetimi hakperest mahkemenizden taleb eyleyerek, en son sözüm: 

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ   

   فاِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللّٰهُ 

  لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ  الْعَرْشِ الْعَظِيمِ