Madem cumhuriyet dine ve dinsizliğe ilişmiyor, prensibiyle bîtarafane kalıyor; ehl-i dalâlet ve ilhad, cumhuriyetin bu bîtaraflığından istifade etmekle, haşrin inkârını izhar etmeleri muhtemeldir, demektir. Yoksa hükûmete bir tariz değildir; belki hükûmetin bîtarafane vaziyetine işarettir. Elhak, bundan dokuz sene evvel, Onuncu Söz, sekiz yüz nüshasıyla, o zaman hükûmetin müsaadesinden istifade edip yayılmasıyla, ehl-i dalâletin kalblerindeki inkâr-ı haşri kalblerinde sıkıştırdı; lisanlarına getirmelerine meydan vermedi; ağızlarını tıkadı. Onuncu Sözün harika bürhanlarını gözlerine soktu.
Evet Onuncu Söz, haşir gibi bir rükn-ü azim-i imanın etrafında çelikten bir sur oldu ve ehl-i dalâleti susturdu. Elbette Hükûmet-i Cumhuriye bundan memnun oldu ki, meclisteki mebusanın ve valilerin ve büyük memurların ellerinde kemal-i serbestî ile Hükûmet-i Cumhuriye’nin müsaadesinden istifade ederek gezdi. İşte şapoğrafla sekiz sene evvel matbu Onuncu Sözün iki sahifelik ilâvesi elbette ne bana ve ne de Husrev'e medar-ı mesuliyet olamaz. Çünkü hem o zaman yasak değildi, hem de ondan sonra af kanunları çıktı ki, değil bunun gibi sinek kanadı kadar mevhum küçük cürümleri, belki hakiki büyük cürümleri affetti.
O iddianamede Tesettür Risalesi hakkında evvelce istintak dairesinde izahlı bir cevap vermekliğim ile beraber yine şiddetli ve tenkiddarane bahsedilmiş.
Elcevap: On üç veya on beş sene evvel telif edilen Arapça ve Türkçe eski matbu ve gayr-ı matbu risalelerimden alınan ve “Notalar” namında On Yedinci Lem’a Risalesinin bir meselesi olan tesettüre dair risaleye sonradan Yirmi Dördüncü Lem’a namı verilmiş. Bu risalenin aslı, başta Doktor Abdullah Cevdet olarak Avrupa medeniyet ve felsefesi namına ve belki İngilizlerin ifsad-ı siyaseti hesabına tesettür ayetine ettikleri itiraza karşı, gayet kuvvetli ve müskit bir cevab-ı ilmîdir. Böyle bir cevab-ı ilmî, değil bundan on beş sene evvel, her zaman takdir ile karşılanır. Bu hürriyet-i ilmiyeyi, elbette hürriyet-perver bir Hükûmet-i Cumhuriye tahdid etmez.
Hem bir zaman sonra, hükûmetin ileride serbesti kanunlarına temas etmemek için ona, “nim-mahremdir” dedim. Kimseye vermek istemedim. Yalnız, yanlışlıkla Milâs’a gönderilmişti. Delilim de şudur ki: Bu kadar taharriyatta,
