neşrinden hayli zaman evvel olmakla beraber, bu tarikat talimi değil, tarikatın bir hakikat-ı ilmiyesini ilmen beyan etmektir. Buna yasak temas edemez. Hem bu milletin bin seneden beri ruhlarını feyizlendiren ve mezaristanda yarı ecdadları onunla merbut olan, bid’asız, halis ve hakikat-ı takva olan bir nevi tarikatın kat’î bir içtimaî faidesini beyan etmekliğim, nasıl aleyhimde istimal edilebilir. Hem bu risale taharriyatta hiçbir dostumda bulunmadı. Demek ki onun neşrine çalışmıyorum. Yalnız Fihriste’de bahsini görmüşsünüz.
İddianamede بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِيمِ ile başlayan ve şapoğrafla teksir edilmiş olan dört sahifelik yazının birinci sahifesinde, “1342 (1) de mebde-i telifine ve haşrin inkârına bir emare olan lâdinî siyasetinin ilânı ve latin hurufunun resmen kabul tarihine” diye yazılı olan şu fıkra benim aleyhimde istimal edilmekle beraber, masum mevkuflardan Husrev namındaki bir kimsenin ehl-i hibre tarafından yazısına benzetildiği cihetle onunla muaheze edilmiştir.
Elcevap: Bundan dokuz sene evvel, eski tarihiyle kırk ikide Onuncu Sözü telif ettim. İstanbul’a matbaaya gönderdim. O vakit tab’edildi. Sekiz yüz nüsha bana gönderildi. Ben de hicrî kırk iki tarihiyle tab’edilen Onuncu Sözün tevafukatına dair elyazısıyla iki-üç sahifelik bazı şeyler yazdım. O zaman bir kaç nüshaya, o tetimme elyazısıyla yazıldı. Onuncu Sözün kesretli nüshaları her yerde vardı. Demek bir arkadaşımız o matbu Onuncu Sözün tetimmesini on veya yirmi nüshalarına ilâve etmek için tâ o zamanda yasak olmayan şapoğrafla yazmış. Ben de sonra gördüm. Ve iznim olmadan ve kim yazdığını bilmediğim halde zararsız gördüm, kabul ettim. İçindeki medar-ı tenkid olan fıkra ise acaba benim midir, yoksa bir dostumun tevafukatı tevsi için ilâvesi midir? Meçhul olan şu mealdeki fıkra:
“Onuncu Sözün tevafukatındandır ki; Onuncu Sözün satırları hem telif tarihine, hem dini dünyadan tefrik eden lâdinî cumhuriyetin ilânına tevafuk ediyor ki, haşrin inkârına bir emaredir.” Yani o fıkranın meali budur:
