(Bazı Nur talebelerinin 1950’den

sonra yapmış olduğu müdafaalardır.)

DİYARBAKIR SULH CEZA MAHKEMESİ YÜKSEK MAKAMINA

   Mahkeme-i âdilenizin huzuruna çıkmaktan fevkalâde memnunum.

   Âdil mahkemeler; kâinat Hâlikının Hak isminin, Âdil isminin ve daha çok esma-i ilâhiyenin tecelligâhıdır. Hak namına hükmeden, Âdil-i Mutlak hesabına adalet eden ve hakikî, İslâmî bir adalet olan kürsî-i muallâ ne yüksektir, ne mübecceldir. Hak tanımaz mağrur zalimleri huzurunda serfüru ettiren, haksızları hakkı teslime icbar eden âdil mahkemeler, en yüksek tebcile ve en âli ihtirama sezâdırlar.

   Zulüm ve gadr ile hukuku ihlal edilmiş, haysiyet ve şerefi pâyimal edilmiş mazlumların, huzurunda ahz-ı mevki ile tazallüm-ü hâl eden biçarelerin şu dünya-i fânide ihkak-ı hak için mesned-i re’sleri mahkemelerdir. Şu hâlde, ne şerefbahş bir taht-ı âlidir ki; mazlumlara melce ve penah, zalimlere de hüsran ve tebah oluyor.

   İnsanların ebrarını da, eşrarını da cem’ eden huzur-u mehâkim, öyle korkulacak bir yer değildir; belki muhabbete, hürmete lâyıktır.

   Sultanlarla köleleri, asilzadelerle ahad-ı nâsı müsavi tutan şu makam, saltanattan da mübecceldir. Hususiyle, bütün âlem-i insaniyete devirlerin, asırların akışı boyunca adalet dersini veren İslâm mahkemeleri; akvam-ı sairenin engizisyonlarına mukabil, adalet nurunu biçare beşerin kara sahifesine haşmetle aksettirmiştir. Adliye ve adalet tarihimiz, bunun binlerle misaline şahittir.