Dünyada buna suç diyen hiçbir ehl-i iman bulunmaz. Hususan hapisteki olanlar içinde biçarelere teselli suretinde ders vermiş. Tedrisat taraftarlığını o zaman söylemiş. Bu ise o cümleyi de bütün bütün manasız olduğunu gösterir. Hattâ hapisteki üç yüz adamın az bir zamanda Risale-i Nur’la ıslâh olması, cinayetlerden tevbe ederek ve bütün onlar namaz kılmaları alâkadar memurların nazar-ı dikkatlerini celb etmiş. O memurların bir kısmı demişler: “On beş sene hapiste kalmasının faidesi kadar on beş hafta Risale-i Nur faide vermiş.” Bunu da hapisteki Rehber’i yazanlara söylemişler. Müellifi de demiş: “Yüz otuz kitaptan ibaret olan Risale-i Nur ve onun küçük bir parçası olan Rehber’i tamamıyla olmasa da okuyan adam, elbette on beş sene hapisteki cezadan, medresede ders okumak kadar istifade eder, ıslâh-ı hâl eder. Fenalıklardan tevbe eder.” Acaba böyle bir temenni, böyle bir teşvik ve beni hapse sokanlar da tasdik ettikleri halde suç olabilir mi?

   Üçüncü: “Tesettür ve terbiye-i İslâmiye taraftarıdır” diye suç göstermiş. Bu ise hem Eskişehir, hem Denizli, hem Afyon’da, hem Afyon’un Mahkemesinin kararnamesinde de neşredildiği gibi, on beş sene evvel Eskişehir’de tesettür taraftarlığım için mahkeme bana ilişmemiş. Ben de hem mahkemeye, hem Mahkeme-i Temyize bu cevabı vermişim. “Bin üç yüz elli senede ve her asırda üç yüz elli milyon Müslümanların kudsî bir düstur-u hayat-ı içtimaiyesi ve üç yüz elli bin tefsirin manalarının ittifaklarına iktidaen ve bin üç yüz elli senede geçmiş ecdadlarımızın itikadlarına ittibaen tesettür hakkındaki bir ayet-i kerimeyi tefsir eden bir adamı ittiham eden, elbette zemin yüzünde adalet varsa, bu ittihamı şiddetle reddeder. Ve o ittihama göre hüküm verilse nakz ve red edecek.”

   Bu ayet-i kerimenin tesettüre emri, kadınlara büyük rahmet olduğunu ve kadınları sefaletten kurtardığını Risale-i Nur kat’î isbat ettiği gibi Sebilürreşad’ın yüz on beşinci sayısındaki: “Ehl-i İman Ahiret Hemşîrelerime” ünvanı ile olan bir makalem bu hakikati isbat eder.

   Dördüncüsü: “Şahsî nüfuz temin etmek” bir suç unsuru gösterilmiş. Sebebi de, “Risale-i Nur’un şahs-ı manevîsi namına konuşuyorum.” demesi ve “Kalbe ihtar edildi, hatırıma geldi, kalbime geldi; Risale-i Nur hem mekteb, hem medrese, hem tekye faidesini veriyormuş.” Ehl-i vukuf bu cümleyi medar-ı ittiham etmiş.