Dosyadaki Temyiz lâyihasında izah olunan müvekkillerimin bütün müdafaatı incelenmemiş, red ve cerh sebepleri gösterilmemiştir. Bu cepheden bozma sebepleri meydandadır.

   Yüksek adaletiniz muvacehesinde her karanlığın aydınlanacağı şüphesizdir. Esasen dinî eserlerle beraber suçsuz, günahsız müvekkillerimin dayandığı Kur’an-ı Kerim; “Bütün kavimler, nurlu mü’minler birbirinin kardeşidir.” aralarını ıslâh emrini veriyor. Islâha memur da; âdil, bîtaraf ulema ile umeradır. Bunlar şahsiyattan salim olarak salâha meylederse, bütün halk salâha; fesada meylederse, aynı halk fesada meyleder.

   Peygamberimiz, “Müslümanlar nifak ve fesad üzerinde toplanmazlar.” “Fitne uykudadır, her kim uyandırırsa, Allah ona lânet etsin.” buyuruyor. Hattâ çok ziyade İslâmiyete, mukaddesata bağlı asil kahraman Türkler; İslâmiyetin tevhid akidesinin alemdarlık vazifesini benimsemek ile bilâ-tefrik hakiki ilim sahiplerine, mukaddesata hürmet etmekle yükselmişler, bu şeref ve fazileti kıyamete kadar da yaşatabilecek tecellilere mazhar olmuşlardır. Müvekkillerimden başka her Müslümanın gayesi de, bu dinî tecellilerin payidar olmasıdır. Maalesef hüküm sahalarında bile Kürdlüğü, kavmiyeti ortaya atanların ilmî, tarihî tedkikleri, tecrübeleri noksan olsa gerektir ve garazkârlıktır.

   Hicrî dokuz yüz tarihlerinde bütün Şark vilâyetlerini din şerefine tav’an Osmanlı Türk hükûmetine bağlamak şerefiyle mübahi olan, ehemmiyeti dünyaca müsellem bulunan Hâkimüddin İdris-i Bitlisî, o gün hem Kürd, hem Türk idi.

   Bugünlerde her manasıyla “said” olan evlâdları hakkında “Kürd’müş, Şafii imiş” damgasıyla şiddetli cezalara lâyık görülebiliyor. Dünyevî mevki, şahsî menfaat yollarında bu tezadlara, bu tenakuzlara saik olanların; İslâmiyet, adalet ve vatana muhabbet sahasındaki kusurlarını daha ziyade izahtan haya ederim. Şarkta da, garpta da fena adamlar bulunabilir. Herhangi bir fenanın fenalığı, heyet-i umumiyeyi lekedar edemez.