İslâm dini, İslâm âlimleri her cephede maddî-manevî terakkiler, tealiler emrederken; hangi tesirlerle yalnız maddi menfaat peşinde koşanların, cehil ve siyaset sebepleriyle dinimizi, yüksek âlimlerimizi terakkiye mâni telâkki etmeleri gülünç değil mi? Neden Ortodokslar kadar olsun, bizler de hilesiz dinimize, hakiki din büyüklerimize hürmet etmeyelim de, hürmet edenleri soğutmaya, tazyike, tezyife çalışalım?
Şek yoktur ki, dünya ve ahiretin en mukaddes nizam ve felâh düsturu olan büyük Kur’an, beşerin ahlâkını, din ve imanını tevhid ve tekemmül kaideleri üzerinden kemale kavuşturmak için en son büyük Peygamberimize (a.s.m.) nazil olmuştur. Yukarıda temas ettiğim hidayete mazhar birçok Garb âlimleri de bu hakikate inanmışlardır.
Biz Müslümanlar; dinimize, mukaddesatımıza, hakiki din âlimlerimize elbette hürmet; ve kal’ayı en ziyade içinden yıkmak isteyen şahsî menfaat ve siyaset düşkünlerine dinen nefret ederiz. Evet bütün Müslümanlar, hariçten memlekete gelecek herhangi bir tecavüz karşısında çelikten kal’adır. O kal’ayı münhasıran maddî ve şahsî menfaat için yıkmaya çalışan fertlere, cemiyetlere karşı da, müvekkilim gibi ihtiyar ve genç din âlimleri; balta, kazma, top, tüfenk ile değil, medenî-insanî hür fikirlerle müdafaaya Allah rızası için mecburdurlar. Çünkü ilâhî ve içtimaî sahalarda, hepimiz çobanız, hepimiz sürümüzden mesulüz. Dünya ise ahiretin ekin tarlasıdır. Bu hakikatlere göre dini dünyadan ayırmak bile güçtür. Mademki ayırmışsınız, bâri içimizdeki ekalliyetler derecesinde olsun hakiki din âlimlerimiz serbest fikirlerinden dolayı ezilip üzülmemelidir.
Beşerî kanaatlere müntehî tazyiklere karşı –size bile– müvekkillerim gibi Büyük Allah’ın siyanetine dayanarak memleketimizde de inleyen feraset, diyanet sahibi muttakiler acaba ne istiyorlar? Şüphe edilmez ki, şaibesiz mukaddesatlarını korumak, bihakkın hâkim ve efendi bir hak sahibi olduklarını anlamak istiyorlar.
Maalesef gayr-ı ahlâkî sefahet sahalarında, meyhane, umumhanelerde hora tepen; bu halleri bir medeniyet zannıyla hürriyet-i nefislerine hasreden bazı yaşlı başlı adamlar: “Efendim din başka, dünya başka. Şu yobaz,
