şeriat-ı Muhammediyenin (a.s.m.) ebedi bir kısım ahkâmını, nefis ve şeytanın vesveseleriyle kaldırmaya çalışarak, hayat-ı içtimaiyenin maddi ve manevi rabıtalarını bozarak, serkeş ve sarhoş ve sersem nefisleri başıboş bırakıp hürmet ve merhametin nuranî zincirlerini çözer, hevesat-ı müteaffine bataklığında birbirine saldırmak için cebrî bir serbestiyet ve aynı istibdat bir hürriyet vermekle anarşistliğe yol açar ki; o vakit insanlar, gayet şiddetli bir istibdattan başka bir şeyle zabt olunmazlar.” diye yazılması, iddia makamınca bir suç mevzuu olarak kabul edilmektedir.

   Halbuki şu birkaç satır yazıda, hükûmet ve rejim aleyhinde olmaktan ziyade, o hükûmet ve rejimin tatbik olunduğu heyet-i içtimaiyenin asırlardan beri perestişkârı halinde tatbik edegeldiği içtimaî ahlâkın ruhlardaki duygusundan ibaret olan İslâm dini akidelerinin bir gün olup da Süfyan tabir olunan bir kuvvetle kaldırılacak olursa; o cemiyetin maddi-manevî rabıtaları, hürmet, merhamet ve itaat gibi cemiyetin nurlu bağları kopar. Ve herkes hudutsuz hürriyet ve serbestiyet altında kalırsa; birçok insanların şeref ve namusları, serkeş, sersem ve sarhoş kimselerin ayakları altında kalacağı ve şehvanî heveslerin kokmuş bataklıklarına onların da batacaklarına ve işte o zaman anarşistlik başlayacağı cihetle, bu halin önüne ancak sıkı bir istibdatla geçilebileceğine işaret olunmakta, hülâseten; hudutsuz hürriyetin, anarşi ve binnetice ve mecburen istibdadı mucib olacağına, içtimaî duyguyla işaret olunmaktadır.

   Şu suretle; cemiyetlerin bu hale düşmemelerini, düşmek üzere ise geri dönülmek lüzumuna işaretle umumî olarak, yani, İslâm ve Hristiyanlık âleminin nizam ve intizamının muhafazası lüzumundan bahsetmek suretiyle, dini akide yoluyla içtimaî bozuklukların sebebine işaret olunmaktadır. Bu itibarla da, sırf içtimaî ve ahlâkî bulunan bu bahs-i fikir ve kanaatlerinin suç mevzuu sayılacak tek bir noktası bulunmamaktadır.

   Esasen ihtiyar sanığın yaşayışı münzevî olup, asla siyasetle alâkası bulunmadığı birçok yazılarında tekerrür etmiş olmasına göre de; bu duygu ve düşüncelerinde, yazı ve eserlerinde ve bütün Nur Risalelerinde tamamen imanî ve içtimaî bir his görülmektedir. Misal olarak:

   Gençlik Rehberi adlı eserindeki, “Cazibedar bir fitne içinde bulunan ve daha aklını kaybetmeyen bazı gençlerle bir muhavere; Eskişehir hapishanesinin penceresinden gördüklerim; kadınların açık bacak gezmelerinin