tarassudlar altında bir cürüm delili elde edilemediği bütün Türkiye emniyet-i umumiye raporlarında anlaşıldığı halde; yalnız bu vatanda yüzbinlerce Risale-i Nur talebesinin hepsinin ahlâk-ı hamide sahibi olduğu tesbit edilmiş ve lisan-ı hâlleriyle de ve fiiliyat-ı haseneleriyle de belli ve âşikârdır. Binaenaleyh Afyon Mahkemesinin bu kararının, savcının garazî ve indî ittihamından mülhem olduğu kanaati hâsıl oluyor.

   ..................

   Dinsizlik cereyanlarını destekleyen muhtelif kitap, risale, mecmua ve gazeteler serbest neşriyat yapmaktalar. Ve halk da kütüphanelerde bile serbest okumaktadırlar. Bizim; Denizli Mahkemesinin kararıyla iade edilen bu kıymetli eserleri okumak, yazmak ve neşretmemiz nasıl bir suç olabilir ve ceza verilebilir?

   İman ile kabre girmek çaresini aramak için; Allah’ımızı, Peygamberimizi, Kur’an’ımızı, dinimizi, imanımızı, ahiretimizi öğrenmek devletin emniyetini ihlâl etmek mi demektir? Vicdan hürriyeti nerede kaldı? Hüviyetimizdeki İslâm kaydını silelim mi? Kanun-u esasî sarihdir; neden sû-i istimal ediliyor? Yalnız bu hücum dindarlara mıdır? Halbuki; dindarlığı söndürmek isteyen ve vatanı anarşiliğe sevk eden komünistler, masonlar, siyonistlerdir.

   İnebolu Ceza Mahkemesinde, 948 yılı Mayıs’ında bir dinsizlik davası maalesef beraatle neticelenmiştir:

   İnebolu Tayflılar okulu dördüncü sınıf öğretmeni Kemal Okçu, talebelerini kıra götürmüş. “Allah var mı, yok mu?” mevzuu üzerinde, canlı bir tablo göstermek istemiş. “Allah’a inananlar ve inanmayanlar birer tarafa ayrılsın” demiş. Öğretmen kızı ile ve bir-iki kişi daha inanmayanlar tarafına; ekseriyet inananlar tarafına ayrılmış. Ve öğretmen (inanan çocuklara) demiş ki: “Ben şimdi yok olacağım. Siz; ‘Allah, Allah’ bağırınız. Bakalım gelecek mi? Şayet gelmezse, (inanmayanlara hitaben) Kemal Okçu deyiniz.” diyor. Öğretmen, civarında bir ağacın arkasına saklanıyor. İnananalar, “Allah Allah!” diye bağırıyorlar; gelen yok. İnanmayanlar “Kemal Okçu” diye bağırıyorlarlar; öğretmen meydana çıkıyor. İşte çocuklar (hâşâ ve kellâ yüzbinler hâşâ) Allah yoktur, olsaydı gelirdi. Ben var olduğumdan geldim.” İnananlar kısmından Erkut ismindeki talebe, “Anne, Anne!” feryadını basıyor.