(Onlar bunu çok takdir etmeleri lâzım iken

tenkid etmişler, suç mevzuu yapmışlar.)

   “Dârü’l-Hikmeti’l-İslâmiye'de aldığım maaştan çoğunu sarfetmiştim. Az bir kısmını hacca gitmek için sakladım. O cüz’î para iktisad ve kanaat bereketiyle bana kâfi geldi. Yüz suyumu döktürmedi. O mübarek paradan biraz daha var.” deniliyor.

   Yirmi İkinci Lem’a, mahrem işaretli ve en has ve halis ve sadık kardeşlerime mahsustur, kayıdlıdır. “Birinci İşaret: Sen ehl-i dünyanın dünyasına karışmadığın halde, nedendir ki onlar her fırsatta senin ahiretine karışıyorlar? Bu suale cevab verecek Isparta vilayetinin hükûmeti ve bu vilayetin milletidir.”

***

(Şefkat-i imaniyeden gelen bu masumane ve halisane

ve hayretkârane ümid ve arzu ve temenniyi bir suç

tevehhüm edenler, elbette kendileri suçludurlar.)

   Said imzalı bir mektupta: “Yedi yaşından on yaşına kadar masum çocuklar, faytonla gezdiğim vakit, beni görünce koşuşup ellerime sarılmalarının hikmeti nedir? diye hayret ediyordum. Birden ihtar edildi ki: Küçük masumlar taifesi bir hiss-i kablelvuku ile Risale-i Nur’la saadet bulacaklarını ve tehlike-i maneviyelerden kurtulacaklarını hissettiklerini anladım.” denmektedir.

***

(Bu fıkra başta lehimde ve âhirde bir arzu ve bir

temenni iken suç saymak insaftan hariçtir.)

   Bir kısım ayetler ve hadislerin müttefikan bu asırda bir hakikat-ı nuraniyeye işaret ettikleri ve ahirzamanda gelecek bir müceddid-i ekberi gösterdikleri ve o gelecek zatın ve cemiyetinin üç vazifesinden en ehemmiyetlisi imanı kurtarmak olduğu ve şeriatı ihya ve hilafeti tatbik gibi çok geniş dairede hükmeden bu iki vazifesini nazara almamalarının zararsız olduğu fakat Nur’un muarızlarının, hususan siyasî taifenin tenkidine ve hücumuna