“Bu suale karşı muhtasar cevabım şudur: Baştaki başların çoğu sarhoştur; okumaz. Okusa da anlamaz. Yanlış mana verip ilişir. İlişmemek için aklı başına gelinceye kadar göstermemek lâzımdır. Onun için kardeşlerime tavsiye ediyorum ki; ihtiyat etsinler, nâehillerin ellerine hakikatleri vermesinler.” denilmektedir.

   17. Lem’ada: “Ecnebilerin tağutlarıyla ve fünun-u tabiiyeleriyle dalâlete gidenlere ve onu körükörüne taklid edip ittiba edenlere binler nefret ve teessüfler!..

   Ey bu vatan gençleri! Frenkleri taklide çalışmayınız! Avrupa’nın size ettikleri hadsiz zulüm ve adavetten sonra, hangi akıl ile onların sefahet ve bâtıl efkârlarına ittiba edip emniyet ediyorsunuz? Sefihane taklid edenler; ittiba değil, belki şuursuz olarak onların safına iltihak edip, kendi kendinizi ve kardeşlerinizi idam ediyorsunuz. Âgâh olunuz ki, siz ahlâksızcasına ittiba ettikçe, hakikat davasında yalancılık ediyorsunuz. Çünkü şu suretle ittibanız, milliyetinize karşı bir istihfafdır ve millete bir istihzadır.

   Ey kâfirlerin çokluklarından ve onların bazı hakaik-i imaniyenin inkârındaki ittifaklarından telâşa düşen ve itikadını bozan biçare insan! Bil ki: Ehemmiyet, kemmiyette, adet çokluğunda değildir. İnsan eğer insan olmazsa, şeytan bir hayvana inkılâb eder. İnsan, bazı frenkler ve frenkmeşrebler gibi ihtirasat-ı hayvaniyede terakki ettikçe, daha şiddetli bir hayvaniyet mertebesi alır. Görüyorsunuz ki, hayvanat, kemmiyet ve adet itibariyle hadsiz bir çokluğu varken ve ona nisbeten insan gayet az iken, umum nev-i hayvanat üstünde sultan, halife ve hâkim olmuştur. İşte muzır kâfirler ve kâfirlerin yolunda giden sefihler, Cenab-ı Hakkın hayvanatından bir nevi habistirler ki, Fâtır-ı Hakîm, onları dünyanın imareti için halk etmiştir. İşte o küffarın ve ehl-i dalâletin, bir hakikat-ı imaniyeyi inkâr ve nefyetmelerinde kuvvet yoktur. Madem ki küfür ve dalâletin mahiyeti nefiydir, inkârdır, cehildir ve ademdir, küffarın kesretle ittifakı ehemmiyetsizdir.