وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ   cümlesinin de, bu vatanda felsefenin tahakkümü ile bu dindar millette tahavvüllerin vücuda gelmesine;  لَٓا اِكْرَاهَ فِي الدّ۪ينِ   cümlesinin, dini dünyadan tefrik ile dinde ikrah ve icbar olmadığından, hükûmetin lâik cumhuriyete dönmesine tekabül ettiği ve aynı tarihte bulunan cihad-ı manevî mübarezesinde büyük bir kahraman, Risale-i Nur’dur ki; onun manevî elmas kılıncı, maddî kılınçlara ihtiyaç bırakmıyor.

   Risale-i Nur şakirdleri dünya siyasetine karışmıyorlar, tenezzül etmiyorlar, ehemmiyet vermiyorlar. Ve hakiki şakirdleri, en dehşetli bir hasmına ve hakaretli tecavüzüne karşı, ona der: “Ben, seni idam-ı ebediden kurtarmaya ve fani hayvaniyetin en süflî ve elîm derecesinden, bir baki insaniyet saadetine çıkarmaya çalışıyorum. Sen, benim ölümüme ve idamıma çalışıyorsun. Haydi defol! Senin ile uğraşmam; ne yaparsan yap.” diyor. Bu bahsin sonunda  اَللّٰهُ وَلِيُّ الَّذ۪ينَ اٰمَنُواۙ   cümlesiyle hem mana, hem cifirle Risale-i Nur’a bir remzi var.” diyor ve kesiyor. Haşiye olarak da, “Bâki kısmının şimdilik yazdırılmadığının sebebi, siyasete temasıdır. Evet,                    

اِنَّ الْاِنْسَانَ لَيَطْغٰىۙ   o tağuta bakar baktırır.” denilmektedir.

   Bu kitabın sonunda, Said Nursî tarafından kitaba girmesi tensib olunan Hasan Feyzi’nin bir mektubu vardır. Hülâsası:

   “Ey Risale-i Nur! Senin, hakkın dili, hakkın ilhamı olup Onun izni ile yazıldığına şüphe yok.” “Ben, kimsenin malı değilim. Ben hiçbir kitaptan alınmadım, hiçbir eserden çalınmadım. Ben rabbanî ve Kur’anîyim. Bir lâyemutun eserinden fışkıran kerametli bir Nur’um.” “Sen, çok feyizli ve rahmetli bir hak kitapsın. Bazı has ve hâlis talebelerini, evliya ve asfiya nişanlarıyla taltif ve tezyin ediyorsun. Hem, mahkemelere senin eczaların, bir mücrim, bir