İKİNCİ NOKTA: O ehl-i vukuf, Beşinci Şua’daki rivayetlerin bir kısmına zaif ve bir kısmına mevzu demişler ve tevillerinin bir kısmına yanlış demişler ki; bu Afyon’da aleyhimizde iddianame o tarzda yazılmış ve on beş sahifede seksen bir yanlış yaptığını bir cedvelde isbat etmişiz. Muhterem ehl-i vukuf o cedveli görsünler. Bir tek numunesi şudur:

   İddiacı demiş: Bütün tevilleri yanlıştır ve o rivayetler, ya mevzu veya zaiftir.

   Biz dahi deriz: Tevil demek, yani bu mana bu hadisten murad olmak mümkündür, muhtemeldir demektir. Mantıkça o mananın imkânını reddetmek ise, muhaliyetini isbat etmek ile olur. Halbuki o mana göz ile göründüğü ve tahakkuk ettiği gibi, hadisin mana-yı işarî tabakasının külliyetinde bir ferd olması bilmüşahede mucizane bir lem’a-yı ihbar-ı gaybîyi, bu asrın gözüne gösterdiğinden, hiçbir cihetle kabil-i inkâr ve itiraz olamaz. Hem o “bütün rivayetler, mevzudur veya zaiftir” iddiacının demesi üç vecihle yanlış olduğu, cedvelde isbat edilmiş.

   Birisi: Bir milyon hadisi hıfzına alan İmam-ı Ahmed İbn-i Hanbel ve beş yüz bin hadisi hıfzeden İmam-ı Buharî'nin cesaret edemedikleri ve o nefyin isbatı kabil olmadığı ve bütün hadis kitablarını görmediği ve ümmetin ekseriyeti her asırda o rivayetlerin manalarının zuhurlarını veya o küllînin bir ferdini görmesini bekledikleri ve ümmetçe telâkki-i bilkabul derecesine yakınlaşmış ve ayn-ı hakikat bazı numune ve ferdleri meydana çıkıp görüldüğü halde, o rivayetleri külliyetle inkâr etmek on cihetle hatadır.

   İkinci Vecih: Mevzudur manası; bu rivayet an’aneli, senedli hadis değil demektir. Yoksa manası yanlıştır demek değildir. Madem ümmette, hususan ehl-i hakikat ve keşf ve bir kısım ehl-i hadis ve ehl-i içtihad kabul edip manalarının vukularını beklemişler. Elbette o rivayetlerin durub-u emsal gibi umuma bakan hakikatleri vardır.

   Üçüncü Vecih: Hangi mesele veya rivayet var ki; meşrebleri, mezhebleri muhtelif âlimlerin bir kitabında ona itiraz edilmesin. Meselâ: İslâm içinde birkaç deccal geleceğine dair rivayetlerden birisi bu hadis-i şerif, sarih bir surette Cengiz ve Hülâgu fitnesinden haber verir.