adam hakkında bazı halis kardeşleri, Risale-i Nur’dan aldıkları fevkalâde kuvvet-i imaniyeye mukabil onun tercümanı olan o biçareye —tercümanlık münasebetiyle— Nurların bazı faziletlerini hususî mektuplarında ona isnad etmek ve hiçbir siyaset hatırına gelmeyerek, âdete binaen, insanlar sevdiği âdi bir adama da, “Sultanımsın, velinimetimsin.” demeleri nev’inden yüksek makam vermek ve haddinden bin derece ziyade hüsn-ü zan etmek ve eskiden beri üstad ve talebeler mabeyninde cari ve itiraz edilmeyen bir makbul âdet ile teşekkür manasında pek fazla medh-ü sena etmek ve eskiden beri makbul kitapların ahirinde mübalağa ile medhiyeler, takrizler yazılmasına binaen hiçbir cihetle suç sayılabilir mi? Gerçi mübalâğa itibariyle hakikate bir cihette muhaliftir. Fakat kimsesiz, garib ve düşmanları pek çok ve onun yardımcılarını kaçıracak çok esbab varken, insafsız çok muterizlere karşı sırf yardımcılarının kuvve-i maneviyelerini takviye etmek ve kaçmaktan kurtarmak ve mübalâğalı medhedenlerin şevklerini kırmamak için onların medihlerini Nur’a çevirip bir kısım medihlerini bütün bütün reddetmediği halde onun bu yaştaki kabir kapısında, hizmet-i imaniyesini dünya cihetine çevirmeğe çalışan bazı memurların ne derece haktan, kanundan, insaftan uzak düştükleri anlaşılır.

   Son sözüm:   لِكُلِّ مُصِيبَةٍ إِنَّا لِلّٰهِ وَإِنَّۤا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ  ’dur.

Said Nursî

***