cemiyetçilik, tarikatçılık ve Risale-i Nur cihetinde beraet ettirip yalnız Risale-i Nur’un bir küçük parçası olan Tesettür Risalesini bahane ederek kanunla değil de, kanaat-ı vicdaniye ile yüz şakird içinde beş-on şakirde altı ay ceza verdiler ki, tedkik zamanına kadar dört ay mevkuf yani bir buçuk ay hapis kaldıkları ve on sene sonra Denizli mahkemesi, yine dokuz ay cemiyetçilik ve tarikatçılık gibi birkaç bahane ile, yirmi senelik bütün mektubat ve telifatlarını inceden inceye tedkik ile beraber Ankara ve Denizli mahkemesinde tedkikte kaldıkları halde, o mahkemeler ittifakla cemiyetçilik ve tarikatçılık ^(Haşiye) vesair bahaneleri cihetinde beraet kararı verip, o kitap ve mektubları aynen sahiplerine iade ve Said’i arkadaşlarıyla beraber beraet ettirdikleri halde, bir siyasî cemiyetçi nazarıyla ve entrikacı bir siyasî adam tarzında onu ittiham etmek ve adliye memurlarını onun aleyhinde cemiyetçilik noktasında sevketmek ne kadar kanunsuz olduğunu, insaniyeti sukut etmeyenler bilir.

   Beşincisi: Şöyle ki, ben Risale-i Nur mesleğinin esası ve otuz seneden beri bir düstur-u hayatım olan şefkat itibariyle bir masuma zarar gelmemek için, bana zulmeden canilere değil ilişmek, hattâ beddua da edemiyorum. Hattâ en şiddetli garazla bana zulmeden fasık, belki dinsiz zalimlere hiddet ettiğim halde, değil maddî, belki beddua ile de mukabeleden beni o şefkat men’ediyor. Çünkü o zalim gaddarın, ya peder ve validesi gibi, ihtiyar biçarelere veya evlâdı gibi masumlara maddî ve manevi darbe gelmemek için, o dört masumların hatırına binaen, o zalim gaddara ilişmiyorum, bazen helâl ediyorum. İşte bu sırr-ı şefkat içindir ki, idare ve asayişe kat’iyen ilişmediğimiz gibi bütün arkadaşlarıma da o derece tavsiye etmişim ki, üç vilâyetin insaflı zabıtalarının bir kısmı itiraf etmişler ki: “Bu Nur şakirdleri, manevî bir zabıtadır, idare ve asayişi muhafaza ediyorlar.” dedikleri ve bu