Bu manidar yeni zelzeleyi merak ettim. Kalben dedim: Eğer sair yerlerde bu şiddetle olmuşsa, herhalde Nur şakirdlerine dahi yine bir tecavüz var. “Yoksa benim yalnız mektubumla alâkadardır?” diye sordum. Dediler: Yalnız Ankara hafif, Afyon ve Eskişehir ve bu Emirdağı’nda ve en şiddetlisi bu kasabada olmuş. Fakat medar-ı hayrettir ki, dört defa şiddetli olduğu halde, hiçbir zarar olmadı. Bunun bir hikmeti budur:?Kat’î emir verilmiş ki: “Said’i cebren Hükûmete getiriniz.” Bekçiler ve bir onbaşı gelmişler.?Kapımı kapamıştım, kilitlemiştim. Onlar demişler: “Biz istifa ederiz, onun kapısını kırmayacağız.” Dönmüşler, gitmişler. Demek bu hususî zelzele müdafaatımdaki zelzeler gibi Risale-i Nurla alâkadardır ki, bu defa hususî kaldı, hem şiddetiyle beraber zararsız geçti. Eğer Nur’un buradaki küçücük medresesinin kapısını kırsaydılar, elbette tokat ciddî olacaktı; yalnız ihtar için olmayacaktı. Gerçi bu taarruz cüz’î ve hafif idi, fakat ben gizlemem ki, hiç bu defa gibi damarıma dokunmamıştı. Fakat Nur ve Nurcuların hatırı için, harika tahammül ettim. Çünkü o bedbaht, hükûmette, vazife sandalyasında bana şetmedip hizmetçime der: "Git, ona söyle." Hükûmetin nüfuzunu serseri şahsına mal ederek meydan okumuş ve Eski Said’in bende irsiyet kalan damarıma çok ilişti. Fakat fevkalâde ehemiyetli olan sükun ve temkin ve itidal-i dem ve sabır ve tahammülün kat’î lüzumu beni teskin etti.

***

   (Bu istida yirmi seneden beri hiç müracaat etmediği halde bir hiddet zamanında -bir defa olsun- beni tazib eden sabık dahiliye vekili Hilmi’ye yazılmış, bera-yı malumat, Afyon emniyet müdürüne gönderilmiş. Bu yüzden manasız, lüzumsuz dört-beş defa bana sıkıntı verdiler. “Senin yazın böyle yok; sana kim yazmış?” diye resmen beni karakola çağırdılar. Ben de dedim: “Böylelere müracaat edilmez, yirmi sene sükûtum haklı imiş.”)

DAHİLİYE VEKİLİ İLE HASBİHALDEN BİR PARÇADIR

   Hiçbir tarihte ve zemin yüzünde emsali vuku bulmayan bir zulme ve on vecihle kanunsuz bir gadre ve tazyike hedef olmuşum. Şöyle ki: