Şeriat ile, Kur’an ile, hadis ile, hikmet ile, tecrübe ile ulü’l-emre itaat farzdır. Sizin ulü’l-emriniz, üstadınız zabitlerinizdir. Nasıl ki, mahir mühendis ve hâzık tabib günahkâr olurlarsa, tıp ve hendeselerine halel vermez; kezalik, münevverü’l-efkâr ve fenn-i harbe aşina mektebli zabitlerinizin –ki, her biri binlere mukabildir– bir cüz’î nameşru hareketi için itaate halel vermekle, umum Osmanlı ve İslâmlara zulmetmeyiniz. Zira, itaatsizlik yalnız bir zulüm değil, milyonlarca nüfusun hakkına tecavüz demektir. Bilirsiniz ki, bayrak-ı tevhid-i ilâhî sizin yed-i şecaatinizdedir. O yed’in kuvveti de itaattir ve intizamdır. Zira bin muntazam ve muti asker, yüz bin başıbozuğa mukabildir. Ne hacet, yüz sene zarfında otuz milyon nüfusun vücuda getirmediği böyle inkılâbları itaatle siz yaptınız. Bunu da söylüyorum ki: Bir mektebli ve münevverü’l-fikir zabiti zayi etmek, meydan-ı harbde binlerce adamı zayi etmektir. Zira, şimdi hüküm-ferma, şecaat-ı akliye ve fenniyedir. Bir münevverü’l-fikir binlere mukabildir. Ecnebiler size bu şecaatle galebe çaldılar. Yalnız şecaat-ı kalbî kâfi değil.

   Elhasıl: Fahr-i Âlemin (a.s.m.) fermanını size tebliğ ediyorum ki: İtaat farzdır. Yaşasın asker! Yaşasın meşrutiyet-i meşrua”

   Demek ben, bu kadar âlim varken böyle mühim vazifeleri deruhte ettiğimden cinayet ettim.

   ON BİRİNCİ CİNAYET: Ben Kürdistan’da, Kürdlerin hâl-i perişanını görüyor idim. Anladım ki; saadetimiz, fünun-u cedide-i medeniye ile olacaktır. O fünunun da gayr-ı müteaffin bir mecrası, ulema ve bir menbaı da medreseler olmak lâzımdır. Tâ ulema-i din, fünun ile ünsiyet peyda etsinler. Zira, Kürdlerin zimam-ı ihtiyarı, ulema elindedir. O saik ile devr-i istibdatta Dersaadet’e geldim; saadet tevehhümüyle. O vakitte, şimdi münkasım olan istibdatlar, umumen Sultan-ı mahlu’da tecessüm ettiği halde; onun maaş ve ihsan denilen rüşvet ve hakk-ı sükûtu kabul etmedim, red ettim. Milletimin namını lekedar etmedim. Aklımı feda ettim, hürriyetimi