بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

(Atabeyli Tahirî'nin müdafaasıdır)

   Efendim,

   Ben, Isparta’nın Atabey nahiyesinden olduğum halde Bediüzzaman Hazretlerini Kastamonu vilâyetine gittikten sonra müteveffa kardeşim Hafız Ali delâletiyle beş sene evvel tanıdım. Ve nurlu eserlerinden bir kısmını okudum ve yazdım. O zamana kadar gafletle geçen gençliğimin sarhoşluğundan beni kurtarmaya pek büyük bir âmil olan Risale-i Nur’un müellifine karşı duyduğum bir iştiyakla kendisini ziyarete Kastamonu’ya kadar gittim. Kendilerini bizzat ziyaret ettim. Gerek Üstadım Bediüzzaman Hazretlerini ziyaretimde ve gerek eserleri olan Risale-i Nur’da ve gerekse Risale-i Nur’a talebe olanlardan şimdi bize isnad edilen “halkı hükûmet aleyhine teşvik etmek” veya “siyasî bir cemiyet teşkil etmek” veyahut “tarikatçılık etmek” gibi suçlardan hiçbirisini ne işittim ve ne de görmüş değilim.

   Ben safi, temiz ruhlu arkadaşların ahiretlerine, imanlarına hizmet etmek maksadıyla Hizbü’l-Kur’an ile Hizbü’n-Nuriye’yi parası ile şahsıma ait olmak üzere sevgili Üstadımın müsaadeleriyle tab’ettirdim. Daha sonra sevgili Üstadımın müsaadelerine bakmayarak beş yüz adedini bin lira mukabilinde Ayetü’l-Kübra risalesini mü’min kardeşlerimin istifadelerini daha kolayca temin etmeleri için eski harfle tab’ında mahzur görmediğimden ve esasen o eser, sırf imanî ve uhrevî bulunduğundan tab’ettirmiştim. Her nasılsa tab’edilen nüshalarının tamamı sandığıyla beraber, biz hapse konulduktan sonra müdde-i umumîlikçe Isparta istasyonundan alınmış. Ve akrabamdan Kuleönü köyünden Hafız Mustafa’nın evine bıraktığım Hizbü’n-Nuriye klişeleri bulunmakla; ittiham evraklarımda yegâne suç âmilleri olarak aleyhimde gösterilmiştir.

   Evet, ben yukarıda arz ettiğim gibi hayırhahlıktan başka, cemaatlerinde ve risalelerinde ve üstadlarında bir şey görmedim. Bu zümre-i nuriye’nin içine kendimi en sonra girmiş bir şakird biliyorum