mutemed tayin edildim. Hizmetinde bulunduğumdan tevkifime kadar kendisinden ne tarikat ve ne cemiyet diye bir şey duymadım. Yanında üç-beş kişi gibi hiçbir toplantı görmedim ve duymadım. Hattâ sabahtan öğleye kadar kapısı kilitli bulunurdu. Kimse ile görüşüp konuşmazdı. Öğleden ikindiye kadar lâzım gelen hizmetini yapardım. Tekrar kapısını kapatırdı. Ertesi gün öğleye kadar aynı şekilde kimseyi kabul etmezdi.

   Bu arzettiğim hakikati Kastamonu halkından sorabilirsiniz. Ben, bugün bunları söylemezsem yarın Cenab-ı Hak büyük mahkemede heybet ve azametiyle benden soracaktır. On dokuz gün mütemadiyen tehdit ve tazyik ile ifademizi aldılar. Evim arandığında iki Kur’an-ı Kerim’den başka bir şey çıkmamıştır. Ne yeni ve ne de eski yazıları okuyup yazmam yoktur. Türk milletinin namuslu bir ferdiyim. Türküm, İranlı değilim. Babamla kardeşimin, Türk ordusunda şehid olduklarını isbat edebilirim. Binaenaleyh mağduriyetimi mucib olan mevkufiyetimin kaldırılmasını dilerim. On dokuz gün polisin hakkımızda yaptığı çok ince tahkikat neticesinde bir-iki ziyaretçiden ve bir hizmetçiden başka alâkadar şahısların bulunmadığı, böyle bir cemiyetin olmadığına hiç şüphesiz büyük bir delildir.

                                                                                                                                                 Çaycı Emin

***

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

(Kastamonulu Hilmî Bey'in bir ifadesidir)

   Said Nursî’nin Risale-i Nur’unda ne siyasî cemiyet ve ne de ders-i tarikat bilmiyorum. Böyle bir şey ondan işitmedim. Sekiz seneden beri görüşürüm; ne rejim, ne hükûmet ve ne de siyasete dair bir şey kendisinden işitmedim. Ve bizi de, böyle bir şey söylediğimiz zaman şiddetle tedip ve tekdir ederdi. “Dünya işini isteyen, benim yanıma gelmesin.” der idi.