ve vaiz olmalarıyla verilmiştir. Koca İstanbul’da yalnız bu dört adama dinî kitap vermek, bu iddianın butlanına kifayet eder. Eğer makam-ı iddianın, iddiaları gibi naşirlik vesaire gibi bir maksad-ı mahsus takip etseydim, İstanbul gibi bir milyonu mütecaviz bir şehr-i azîmde belki bu eserlerden binler kişide çıkması lâzımdı. Gerek polis tarafından evvelce yapılan tahkikat ve gerekse yüksek mahkeme tarafından İstanbul’a gönderilen talimatname ile yapılan tahkikat bunu isbat eder.

   4- Makam-ı iddianın, bendenizi “Bu mevhum cemiyetin mühim unsurlarından” diye tavsifine gelince: 941 senesinden beri İstanbul’da oturduğuma nazaran, vazı-ı kanunun cemiyetçilik tavsifine göre, benim de İstanbul’da cemiyet arkadaşlarımın bulunması icab ederdi. Eğer Bediüzzaman’ın eserini okuyan ve yazan her şahıs cemiyetçi olması icab ediyorsa ve bu suretle telâkki ediliyorsa bu eserlerin yirmi seneden beri mevki-i intişarda bulunduğuna nazaran benim de mühim unsurlardan olmaklığım için, o eserleri okuyan binler adamlarla münasebettar ve yirmi seneden beri bu eserlerle meşgul olmaklığım icab ederdi. Halbuki ilk defa bu eserleri 940 senesinde İnebolu’da gördüğüm ve yazdığım, dosyamda mevcud kitapların altındaki tarih ve imza ile sabittir.

   Muhterem hâkim bey,

   Ben de Harb-i Umumî ve Milli Mücadelede yıllarla çalışmış ve istiklâl-i millîye, kanımla iltihak şerefini kazanmışım. Bu eserleri okuyup yazmaklığım bir hüsn-ü niyetten ve dini bir gayeden başka bir şey değildir. Ankara’da teşekkül eden mütehassıs muhterem ehl-i vukuf heyeti de bunun “hüsn-ü niyetten başka bir şey olmadığını” tebarüz ettirmiştir. Ve Teşkilât-ı Esasiye kanunuyla da din ve vicdan mukaddes tanınmaktadır.

   Muhterem heyet-i hâkime,

   Sırası gelmiş iken şurada şunu da arz edeyim ki: 1335 ⁽¹⁾ senesinde bidayetinde henüz Milli Mücadele başlamadan düşman işgal orduları İstanbul’da iken herkes istikbalden ümidini kesip, yeis halinde ve bir kısım İstanbul