Hem aynı sahifede: “Said, Hazret-i Peygamber’e (a.s.m.) ittiba ettiğini söyler. Halbuki, Hazret-i Peygamber’in (a.s.m.) cifir, huruf ve tevafuk gibi şeylerden hüküm çıkardığı kat’iyen varid değildir.”
Elcevap: Kur’an’ın had ve hesaba gelmez manaları, işaretleri, tefsirleri Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmdan sarihan görünmüyor, fakat bütün o kudsî menbaın tereşşuhatıdır. İlm-i huruf değil, belki pek zâhir ve hesabî olan hesab-ı ebced ve gözle görülen tevafuklarla Kur’an’daki işaret ve nüktelerin fehmi için bir vesile yaptığım Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmın sünnetini ittibaımıza elbette hiçbir vecihle münafatı olamaz.
Dokuzuncu sehiv: Raporda denilmiş: “Said Nursî kendisini emr-i bilmaruf ile mükellef tutuyor. Halbuki emr-i bilmarufun şartı, fitneye müeddî olmamaktır. Kendisi bu işe memur değil iken ve şüpheli bir vaziyette bulunurken, emr-i bilmarufa kalkması, bir akide kitabında ‘haramdır’ denilmiş. Hem ehl-i kıble tekfir olunmaz. Said Nursî ise zaruriyat-ı diniyeden olmayan meseleleri ortaya atıyor. Sonra, ‘Ey mülhidler, dinsizler’ gibi kelimeler kitaplarında bulunuyor. Bunlar dinen caiz değildir. Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat mezhebine göre ‘Ben Müslümanım’ diyen adama kâfir demek günahtır.”
Elcevap: Hükûmet-i İttihadiyece ittifakla umum Avrupa’ya karşı hakaik-i İslâmiyeyi beyan ve muhafaza etmek için Dârü’l-Hikmeti’l-İslâmiye'de bir âza kabul edilen ve on dokuz sene evvel Van’da iken Diyanet Riyaseti tarafından bir vaiz kabul edilen ve şimdiye kadar pek çok muarızları bulunduğu halde sözleri cerhedilmeyen, hem şimdiye kadar hiçbir yerde dinen onun derslerinden bir zarar gören bulunmayan bir adamın, Kur’an’ın gayet sarih emr-i bilmarufunu has ve halis ve sırf ahireti için çalışanlara söylemesi, değil haram, belki en ehemmiyetli bir farz hükmündedir.
Amma ehl-i kıblenin tekfiri hakkında sehivleri ise; hem Risale-i Nur’u, hem benimle temas edenleri işhad ediyorum ki, benim eskiden beri mesleğim hüsn-ü zandır. Değil tekfir, belki mümkün olduğu kadar müslümanları tekfir vartalarından kaçırmışım. Mezheb-i Hanefîde sebeb-i küfür gösterilen çok maddeler, mezheb-i Şafiî’de yalnız kebair sayıldığı cihetle, ben hüsn-ü zan
