hasr-ı nazar eder ki, kâinatı Cenab-ı Hak hesabına inkâr eder dereceye gelir. Halbuki bu zamanda o meşrebin bahanesiyle vahdetü’l-vücud nazariyesiyle maddiyatta boğulmuş, tabiat batağına düşmüş adamlar, kâinat hesabına ulûhiyeti inkâr derecesine gitmek için bir vesile ittihaz etmeleri cihetinde, Risale-i Nur, Muhyiddin’i ve mesleğini böyle heriflerin gayet çirkin mesleklerinden kurtarmak fikriyle vahdetü’l-vücud kapısını kapıyor. Teyid değil, belki aklen ve mantıkan kuvvetli bürhanlarla sahabe ve ehl-i sahvın meşrebinin, o meşrebden daha yüksek, daha selâmetli olduğunu isbat etmiş.
Sekizinci sehiv: Raporda demişler: “Bir adam hakikaten evliya olsa dahi, ‘Bu benim kerametim’ demesi dinen memnudur. Hele kitapta asla yazamaz.”
Elcevap: Ben bütün dostlarımı işhad ediyorum ki, ben hiçbir vakit: “Veliyim, bu benim kerametimdir.” dememişim ve diyemem ve demeye hiçbir hakkım yok. Belki daima dediğim budur: “Risale-i Nur madem Kur’an’ın hakikatlerine hizmet ediyor, biz de o hizmet-i kudsiyede çalışıyoruz. Cenab-ı Hak, Kur’an’ın mucize-i maneviyesinin bir şulesi olarak Kur’an’a keramet ve Risale-i Nur’a bir ikram ve bizlere ihsan-ı ilâhî ile ve bir lütf-u rabbanî ile merhamet ediyor. Hem ikram, keramet gibi değil, ikramın izharı niyet-i halis ile bir nevi şükürdür. Ve onun inkârı, o nimeti inkâr hükmüne geçtiğinden bazen izhar edip, yazıyordum. Tâ ki şakirdlerin hizmetteki şevkleri kırılmasın ve maişet derdi cihetinde gelen endişelere karşı bereket nev’inden gelen ikramat-ı ilâhiyeyi beyan ediyordum. Ve ekser şakirdler kendi maişetlerindeki tecrübeleriyle o ikram-ı ilâhîyi tasdik ediyorlar. Biz de hissediyoruz, derler. Daha derd-i maişet onları tazyik etmez ve hizmet-i imaniyeye mani olmaz.
Raporun o sahifesinde: “Risale-i Nur şakirdlerinin cennetlik olduklarında şüphe yoktur, bu bana bildirildi’ diyor. Cennet ile müjdelemek ve iman vesikasından bahsetmek, Katolikler ve Bâtınîlerde görülmüştür. Ve Şeyh Geylânî gibi zatların ‘Müridlerim cennetliktir’ demelerinin aslı yoktur. Aşere-i mübeşşereden başka cennetle tebşir edilmemişler. Bir adamın ‘Ben cennetliğim, sen cehennemliksin’ demesi, akaid kitaplarında beyan edildiğine göre
