kardeşiz.’ diyerek, ayrılığı reddeder; milletlerin birliğini çıkarıyor, bu ise bir tezaddır.” diyorlar.

   Elcevap: Bundan on dört sene evvel, bir köyde yalnız, tazyik altında, insafsız bazı memurlar, hususî ibadethanemde “Türkçe ezan ve kamet yapacaksın!” dediler. Bunların bütün bütün kanunsuz, keyfî zulümlerine karşı o zaman yazdığım Hücumat-ı Sitte’nin zeylinde demiştim: “Hem, ben Şafiîyim, hem dilim Türkçe değil. Hem hususî ibadethanemde yalnız bulunduğumdan, Hanefî mezhebinde olan bazı hocaların Türkçe ezan fetvaları, bana şümûlü olmaz.” demiştim, “Onların kararlarını tanımıyoruz” dememişim.

   Hem, bütün arkadaşlarım ve Risale-i Nur eczaları şahiddirler ki: Ben eskiden beri milliyetimi İslâmiyet biliyorum. Kürdçülüğe hiçbir vakit taraftar olmadım ve terviç etmedim. Ve daima derim ki: Avrupa milliyetçilik fikriyle anâsır-ı İslâmiyeyi birbirinden ayırmaya çalışıyor. Ben de, İslâmiyet hesabına, milliyeti yalnız İslâmiyet biliyorum. İslâmiyet noktasında bakmışım. Ve Avrupa’nın bu frengî illetine karşı tedaviye çalışmışım. Hem, o zalim memurların kanunsuz, keyfî tazyiklerine karşı yazılan Hücumat-ı Sitte’nin Zeyli, bir hiddet zamanında yazıldı. O hususî memurlara karşı, şiddetli lisan kullanılmış. Yoksa, Risale-i Nur daima Kur’an edebiyle ziynetlenmiştir. Lisanı nezihtir.

   Yedinci sehiv: Raporda: “Said, metafiziğin nazariyeleriyle haşri isbat ve Muhyiddin-i Arabî'nin vahdetü’l-vücud nazariyesini, bazen tevile, bazen teyide kalkar..”

   Bu da zâhir bir sehivdir. Muhyiddin-i Arabî’nin vahdetü’l-vücud mesleği ise, ehl-i sahv ve sahabelerin mesleği olmadığından, belki ehl-i istiğrakın meşrebi olmasından, eskiden beri Risale-i Nur onu tevil ve teyide değil, bilâkis, Muhyiddin’i büyük ve makbul bildiği halde meşrebini kabul etmiyor. Velâyet-i kübra ehli olan sahabelerin ve Âl-i Beytin meşrebi “Lâ mevcude illâ Hû” değildir. Belki istiğrak halinde dahi “Lâ meşhude illâ Hû”dur. Onun için Risale-i Nur demiş: Muhyiddin-i Arabî o derece Vacibü’l-Vücud’a