birinden üç-dört nüsha yazdırmıştım. Tâ ki, hem burada adliyeye ve Ankara makamatına vereyim. Birden onları kanunsuz olarak evrak-ı muzırra gibi elimden aldılar; daha vermediler. Sonra çok yalvardım: “Bize bir makineyi müsaade ediniz, tâ hakkımızı müdafaa edeceğiz” Kanunsuz olarak müsaade etmediler.
Ben mecburiyetle, temas edemediğim arkadaşlar vasıtasıyla yeni harf ile üç nüsha yazdırdım. Biri Ankara Ağır Ceza Mahkemesine ki, evraklarımız ve kitaplarımız oraya gönderilmiş. Birisi de reis-i cumhura; diğer biri de, Diyanet İşleri Riyasetine göndermek için hazırladık. Fakat makine ve serbestiyet verilmediği için elyazısı müşevveş ve noksan ve okunmaz diye, onların okunmasına yardım etmek fikriyle iki alâkadar memura söyledik; müsaade yüzü gösterdiler.
Madem kitaplarımız eski harf ile Ankara’ya mahkemeye gönderildi, biz dahi yeni harf ile, eski harf ile iki müdafaa göndereceğiz, diye hapishane müdürüne verdik. O da sabahleyin dedi: “Eski harf ile yasaktır. Ben daha bunları size vermem.” diye kanunsuz müsadere etti. Ben dedim: “Bütün buradaki arkadaşlarımın müdafaası hükmündedir. Çünkü mesele birdir. Herbirinin elinde hakkını müdafaa etmek için bulundurmak, kanunen haklarıdır.
Hem madem altı aydan sonra şimdiki makineyi müsaade ettiniz. Tashihli nüshalardan bir nüshayı makamata verilmek için makine ile yazacağız. Ve bir nüshayı da bana veriniz ki, onun ile tashih edeyim, diye çok ısrar ettim. Yalnız bir nüsha bana verdi. Ötekileri müsadere etti, vermedi. Halbuki kendisinin itirafıyla, ayn-ı hakikat olduğunu söyledi.
Reis-i cumhura ve ağır ceza mahkemesine ve Meclis-i Mebusan riyasetine yazılan ayn-ı hakikat bir Müdafaa Risalesini müsadere etmek için dünyada hiçbir kanun olamaz ve ihtimal vermiyorum. Hem aynı meselede müşterek adamların ellerinde, o müşterek müdafaaname bulunmasının yasak olması hiçbir hükûmet kanununda yoktur ve olamaz, biliyorum. Biz böyle hilâf-ı kanun meselelere hedef olmuşuz. Şimdiye kadar sabrettik, sabrımız kalmadı!
Said Nursî
***
