Bu teslimiyetle beraber, gayet kuvvetli bir tesanüde ve birbirinin kusuruna bakmamaya ve Risale-i Nur’a karşı alâkayı gevşetmek değil, belki daha ziyade kuvvetleştirmeye şiddetle ihtiyacımız var.

   Ben görüyorum, bize hücum edenler en ziyade tesanüdümüzü bozmak istiyorlar ve en ziyade bana karşı ihanet derecesinde hürmeti kırmaya çalışıyorlar. Güya Risale-i Nur’a karşı hürmet, benden ileri geliyor. Beni kırmakla, o kırılır diye, divaneliklerinden zannediyorlar. Hem şiddetli bir surette konuşmaktan beni men’ediyorlar. Tâ ki, hakikat-ı mesele anlaşılmasın ve Risale-i Nur sussun.

   O bedbahtlar bilmiyorlar ki: Benim zaif dilimin susmasıyla, etrafta binler kardeşlerimin kuvvetli dilleri ve Risale-i Nur’un memlekette intişar eden binler nüshalarının parlak lisanları konuşuyorlar. Ve susmazlar ve susturulmazlar.

   Biz, onların bütün tazyik ve sıkıntı vermelerine karşı, iman-ı tahkikî kuvvetiyle ve sırrıyla kabre iman ile girmek ve şirket-i maneviye ile her birimiz, yüzer lisanla dua ve tesbihat ve a’mâl-i saliha yapmak olan iki kudsî ve cihandeğer kıymetli ve medar-ı sürur kazancımızla mukabele edip, geçmiş zahmetlerin sevaplarını ve manevî lezzetlerini ve gelecek meşakkatlerin hazırda yokluğunu düşünerek, yalnız hazır saatteki musibete karşı, sabır içinde şükretmeliyiz.

   Madem ben sizin elemlerinizle de müteellimim ve sizden pek çok ziyade tazyike maruz olduğum halde, sabır ve tahammül ediyorum. Elbette  sizler benim tesellilerime ihtiyacınız olmaz diye, çok teselli yazmıyorum.

                                                                                                                                                Said Nursî

***