يَسْعٰى نُورُهُمْ بَيْنَ اَيْد۪يهِمْ وَبِاَيْمَانِهِمْ * إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ اٰمَنُوا
... طُوبٰى لَهُمْ * اَللّٰهُ حَف۪يظٌ عَلَيْهِمْ *
Baktım ki; birinci ayet, (şeddeler sayılsa ve meddeler sayılmazsa آمَنُوا ’daki “vav” dahi meddedir) makam-ı cifrî ve ebcedîsi bin üç yüz altmış iki (1362) (5) eder ki, tam tamına bu senenin hicrî aynı tarihine ve bizim mü’min kardeşlerimizi müdafaaya azmettiğimiz aynı zamanına, hem manası, hem makamı tevafuk ediyor. “Elhamdulillah” dedim. “Benim müdafaama ihtiyaç bırakmıyor.” Sonra hatırıma geldi ki: “Netice ne olacak?” diye merak ettim, gördüm: ... اَللَّهُ حَف۪يظٌ عَلَيْهِمْ .. طُوبٰى لَهُمْ’deki iki cümle (tenvin sayılmak şartıyla) makam-ı cifrî aynen bin üç yüz altmış iki, eğer bir medde sayılmazsa bin üç yüz altmış üç eder. (Eğer o medde dahi sayılsa) tam tamına hıfz-ı ilâhiye pek muhtaç olduğumuz bu zamana ve bu senenin ve gelecek senenin hicrî aynı tarihine tevafuk ederek, bir seneden beri büyük bir dairede ve geniş bir sahada, aleyhimize ihzar edilen dehşetli bir hücum karşısında, mahfuziyetimize teminat ile teselli veriyor.
Risale-i Nur’un bu hadisede daha parlak fütuhatı memurîn dairelerinde bulunmasından, şimdiki muvakkat tevkif bizi meyus etmez ve etmemeli. Ve Ayetü’l-Kübra’nın tab’ı sebebiyle müsaderesi, onun parlak makamına ve nazar-ı dikkati her taraftan ona celbetmesine bir ilânname telakki ediyorum. مَنْ اٰمَنَ بِالْقَدَرِ اَمِنَ مِنَ الْكَدَرِ en güzel bir düstur-u tesellidir.
