Demek tabiat, mıstarlıktan masdarlığa çıksa, her bir şeyde bütün şeylerin makinelerini bulundurmaya mecburdur. İşte bu tabiatperestlik fikrinin esası öyle bir hurafattır ki, hurafeciler dahi ondan utanıyorlar. Kendini âkıl zanneden ehl-i dalâletin, nasıl nihayetsiz hezeyanlı bir akılsızlık iltizam ettiklerini gör, ibret al.

   Elhasıl: Nasıl, bir kitabın her bir harfi, kendi nefsini bir harf kadar gösterip ve kendi vücuduna tek bir suretle delâlet ediyor ve kendi kâtibini on kelime ile tarif eder ve çok cihetlerle gösterir -meselâ, “Benim kâtibimin hüsn-ü hattı var. Kalemi kırmızıdır, şöyledir, böyledir” der; aynen öyle de, şu kitab-ı kebir-i âlemin her bir harfi, kendine cirmi kadar delâlet eder ve kendi sureti kadar gösterir. Fakat, Nakkaş-ı Ezelînin esmasını bir kaside kadar tarif eder ve keyfiyetleri adedince işaret parmaklarıyla o esmayı gösterir, müsemmasına şehadet eder. Demek hem kendini; hem bütün kâinatı inkâr eden safsatacı gibi bir ahmak, yine Sâni-i Zülcelâlin inkârına gitmemek gerektir.

   ALTINCI LEM’A: Hâlik-ı Zülcelâlin nasıl ki mahlukatının her bir ferdinin başında ve masnuatının her bir cüz’ünün cephesinde, ehadiyetinin sikkesini koymuştur –nasıl ki geçmiş lem’alarda bir kısmını gördün– öyle de, her bir nev’in üstünde çok sikke-i ehadiyet, her bir küll üstünde müteaddit hatem-i vahidiyet, tâ mecmu-u âlem üstünde mütenevvi turra-i vahdet, gayet parlak bir surette koymuştur. İşte pek çok sikkelerden ve hatemlerden ve turralardan, sath-ı arz sahifesinde bahar mevsiminde vaz’ edilen bir sikke, bir hatemi göstereceğiz. Şöyle ki: Nakkaş-ı Ezelî zeminin yüzünde yaz, bahar zamanında en az üç yüz bin nebatat ve hayvanatın envaını,