Son zamanlarda dinsizlerin Hazret-i Üstadımıza hafifçe ilişmelerine karşı cevaben, Mehmed Kayalar’ın Üstadımıza sonsuz muhabbetin bir teşerruhu olarak coşup, şu aşağıdaki manzumeyi yazmıştır.

   DOKUNMA

Ey mülhid-i gaddar, ulu Sultana dokunma,

Ol  varis-i fermanber-i Furkan’a dokunma.

Envarına müştak zemin gökde melekler,

Bir hüznüne deryaları, toprakları titrer.

Erbâb-ı kemal eyliyor ikdam bu zuhura,

Hep nemli nazarlarla, kavuşsam diye Nûra.

Bir kenz-i maarif olan irfana dokunma,

Ol varis-i Peygamber-i zîşana dokunma.

Küfrün o habis sar’ası tutduysa eğer, sen,

Çırpınma, zelilâne gebermen daha ehven.

Ef’al-i kabîhin ediyor âlemi telvis,

İcra-yı habesetde geri kalmada iblis.

Yüzmilyonun ağzında bu ahd, aynı sadâdır:

“Üstad-ı necîbim! Sana can başda fedadır.”

İhsan-ı Huda, seyyidü’l ebrara dokunma,

Bir necm-i serâperde-i envara dokunma.

Nurunla bahar ufkumuzda sanki hazansız,

Rencide eden kalbini kim?... Hangi vatansız!

Ey burc-u Suad; bilseki dünya seni kimsin!

A’sâra taşıp, bin senedir beklediğimizsin.

Bir nefha-i ruh sanki gönüllerde bu gür ses,

Bu tâc-ı münevver gibi başlarda mukaddes.

Emvâc-ı ziya ahsen-i ahyâra dokunma,

Ayine-i pâk-ı Ahmed-i Muhtar’a dokunma.

       Mehmed Kayalar