şahs-ı manevisine hatta bazen tercümanına da tatbike çalışmışlar ve şeriatı ihya ve hilafeti tatbik olan çok geniş dairede hükmeden bu iki mühim vazifesini nazara almamışlar. Onların kanaatleri, onların Risale-i Nur’dan istifade cihetine faidelidir, zararsızdır; fakat Nur’un mesleğindeki ihlâsa ve hiçbir şeye âlet olmamasına ve dünyevî ve manevi makamatı aramamasına zarar verdiği gibi, Nurların muarızları her taifenin hususan siyasi taifenin tenkidine ve hücumuna vesile olabilir. Onun için ben, bu müdekkik kardaşımızın risaleceğinin bir kısmını ve bazı cümlelerini kaldırmakla bir parça tadil ettim. Siz tam tadilât yapınız diye gönderdim, Tılsımlar Mecmuası’nın âhirinde yazılsın. Bâki kalan kısmını da, şahsıma ait kısmını kaldırıp bâkiyesini tadil ederek belki size göndereceğiz. Bu münasebetle bugünlerde ruhuma gelen bir ihtarı, kalbimle gördüğüm bir mânâyı beyan edeceğim ki kardaşım Ahmed Feyzi benden gücenmesin. Şöyle ki:

   Nurların fütûhatını kalben temaşa ederken, bazı has kardaşlarımın Nur’un tercümanına verdikleri makam noktasında baktım; o makama nisbeten  fütûhat az olmasndan, o makamın şerefi için bir hırs ile vazife-i ilâhiyeye karışmak gibi şekva geldi. Binler derece şükür ve sırf rıza-yı ilâhî noktasında bazı biçarelerin Nurlarla imânlarını kurtarmak cihetiyle binler hamd ve senâ ve şükür lâzımken, bir teşekki ve sıkıntı geldi.

   Sonra, mahviyet ve terk-i enaniyet ve ihlâs-ı tâm ile aynı vaziyete baktım, gördüm ki: O fütûhatta, binler hamd ve senâ ve teşekkür ve mânevi sürur ve sevinç ruhuma geldi. Ben o halde iken anladım ki, makamat-ı mâneviye dahi mesleğimizde mevzubahis olmamalı. Eğer bazı has kardaşlarımın, hakkımdan yüz derece ziyade bana verdikleri hassa ve makam hakikat olsa ve hakkım da olsa, mezkûr hakikat için bırakmağa meslek-i Nuriyedeki ihlâs-ı tâmme mecbur ediyor.

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

Said Nursi