bir fakr bende hükmediyorlar. Halbuki müdhiş bir fenâ o bekayı söndürüyor. O hâletimde yanık bir şâirin dediği gibi dedim:

      Dil bekası, hak fenâsı istedi mülk-ü tenim.

      Bir devâsız derde düştüm Ah! ki Lokman bîhaber.

   Me’yûsane başımı eğdim, birden  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  âyeti imdadıma geldi, dedi: “Beni dikkatle oku.” Ben günde beşyüz defa okudum. Benim için aynelyakîn suretinde inkişaf eden çok kıymetdar envarından bir kısmını ve yalnız dokuz nurunu ve mertebesini icmalen yazıp, eskiden aynelyakin ile değil, belki ilmelyakin ile bilinen tafsilatını Risale-i Nur’a havale ediyorum.

   BİRİNCİ MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Bendeki aşk-ı beka, bendeki bekaya değil, belki sebepsiz ve bizzat mahbub olan kemal-i mutlak sahibi Zat-ı Zülkemalin ve Zülcemâlin bir isminin bir cilvesinin, mahiyetimde bir gölgesi bulunduğundan, fıtratımda o Kâmil-i Mutlakın varlığına ve kemaline ve bekasına müteveccih olan muhabbet-i fıtriye, gaflet yüzünden yolunu şaşırmış, gölgeye yapışmış, ayinenin bekasına âşık olmuştu.

    حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  geldi, perdeyi kaldırdı. Gördüm ve hissettim ve hakkalyakîn zevk ettim ki, bekamın lezzet ve saadeti, aynen ve daha mükemmel bir tarzda Bâkî-i Zülkemalin bekasına ve benim Rabbim ve İlâhım olduğuna imanımda ve iz’anımda ve îkanımda vardır. Çünkü onun bekasıyla benim için lâyemut bir hakikat tahakkuk eder. Zira “Benim mahiyetim, hem baki, hem sermedî bir ismin gölgesi olur; daha ölmez.” diye şuur-u imaniyle takarrur eder.