BİRİNCİ SIR:  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  ’in bir cilvesini şöyle gördüm ki: Kâinat simasında, arz simasında ve insan simasında, birbiri içinde birbirinin numunesini gösteren üç sikke-i rububiyet var.

   Biri, kâinatın heyet-i mecmuasındaki teavün, tesanüd, teanuk, tecavübden tezahür eden sikke-i kübra-yı ulûhiyettir ki,  بِسْمِ اللّٰهِ  ona bakıyor.

   İkincisi, küre-i arz simasında, nebatat ve hayvanatın tedbir ve terbiye ve idaresindeki teşabüh, tenasüb, intizam, insicam, lütuf ve merhametten tezahür eden sikke-i kübra-yı rahmaniyettir ki,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ  ona bakıyor.

   Sonra, insanın mahiyet-i câmiasının simasındaki letaif-i refet ve dekaik-i şefkat ve şuaat-ı merhamet-i ilâhiyeden tezahür eden sikke-i ulya-yı rahîmiyettir ki,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  ’deki  الرَّحٖيمِ  ona bakıyor.

   Demek,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  , sahife-i âlemde bir satır-ı nuranî teşkil eden üç sikke-i ehadiyetin kudsî ünvanıdır ve kuvvetli bir haytıdır ve parlak bir hattıdır. Yani,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  , yukarıdan nüzul ile, semere-i kâinat ve âlemin nüsha-i musağğarası olan insana ucu dayanıyor. Ferşi arşa bağlar, insanî arşa çıkmaya bir yol olur.