Evet, Kur’an-ı Hakîmin envarıyla hasıl olan o inkılâb-ı azim-i içtimaîde ezdad birbirinden çıkıp ayrılırken, şerler bütün tevabiiyle, zulümatıyla ve teferruâtıyla; ve hayır ve kemalât bütün envalarıyla ve netaiciyle karşı karşıya gelip, bir vaziyette ve müheyyiç bir zamanda, her zikir ve tesbih, bütün manasının tabakatını turfanda ve taravetli ve taze ve genç bir surette ifade ettiği gibi, o inkılâb-ı azimin tarrakası altında olan insanların bütün hissiyatını, letaif-i maneviyesini uyandırmış. Hatta, vehim ve hayal ve sır gibi duygular hüşyar ve müteyakkız bir surette, o zikir, o tesbihlerdeki müteaddit manaları kendi zevklerine göre alır, emer. İşte, şu hikmete binaen, bütün hissiyatları uyanık ve letaifleri hüşyar olan sahabeler, envar-ı imaniye ve tesbihiyeyi câmi olan kelimat-ı mübarekeyi dedikleri vakit, kelimenin bütün manasıyla söyler ve bütün letaifiyle hisse alırlardı. Halbuki, o infilâk ve inkılâbdan sonra, git gide letaif uykuya ve havas o hakaik noktasında gaflete düşüp, o kelimat-ı mübareke, meyveler gibi, git gide ülfet perdesiyle letafetini ve taravetini kaybeder. Adeta, sathîlik havasıyla kuruyor gibi, az bir yaşlık kalıyor ki, kuvvetli, tefekkürî bir ameliyatla ancak evvelki hali iade edilebilir. İşte, bundandır ki, kırk dakikada bir sahabenin kazandığı fazilete ve makama kırk günde, hatta kırk senede başkası ancak yetişebilir.

   ÜÇÜNCÜ SEBEP: On İkinci ve Yirmi Dördüncü ve Yirmi Beşinci Sözlerde isbat edildiği gibi, nübüvvetin velâyete nisbeti, güneşin ayn-ı zâtı ile, ayinelerde görülen güneşin misali gibidir. İşte, daire-i nübüvvet, daire-i velâyetten ne kadar yüksek ise, daire-i nübüvvetin hademeleri ve o güneşin yıldızları olan sahabeler dahi, daire-i velâyetteki sulehaya tefevvuku olmak lâzım geliyor. Hatta, velâyet-i kübra olan veraset-i nübüvvet ve sıddıkıyet ki, sahabelerin velâyetidir; bir veli kazansa, yine saff-ı evvel olan, sahabelerin makamına yetişmez. Şu Üçüncü Sebebin müteaddit vücuhundan Üç Vechini beyan ederiz.